SALİHA SULTAN
İstanbul’un yeni çağdaş sanat yerlerinden Kazlıçeşme Sanat Galerisi 2022’in birinci standında ressam, heykeltraş ve seramik sanatkarı İsmet Yedikardeş’in ‘Formreform’ retrospektif standına mesken sahipliği yapıyor. Sergiyi ziyaret edenler, ressam, heykeltraş ve seramik sanatkarı olan Yedikardeş’in dört kısım halinde sergilenen yapıtları üzerinden çok istikametli bir sanatkarın şahsi seyahatine şahit olurken bununla birlikte her türlü zorluğa karşın kendi kimliğinden yola çıkan sanatın ve sanatkarın kat edeceği arayı görme bahtına da sahip. Ki buna günümüz sanat dünyasında pek seçkin rastlıyoruz. Bu rastlaşmayı bize sağlayan ve yapıtları 6 Mart’a kadar galeride görülebilecek olan sanatçı Yedikardeş ile standında buluştum ve KARAR okurları için sohbet ettim.
İsmet beyefendi, yurt haricinde ve ortasında, Prens Charles’ten Koç’a, Sabancı’ya biroldukca koleksiyonda yapıtınız olduğunu biliyoruz. Lakin yapıtlarınızı herkese satmadığınızı da duydum. Evvel bu sorumu yanıtlayın, niye?
Zira benim fotoğrafımı alan severek alacak. Türkiye’de sıklıkla hatır için alınıyor. Ben fotoğrafımı anlan kişinin almasını dilek ediyorum. Hatır için ise, ben satmıyorum. Prens Charles örneğin, Mardin’e geldiğinde gezerken fotoğrafımı gördü, geldi dikildi karşısında. O fotoğrafta Mardin’i yapmışım ve üzerinde bir sülüs yazı vardı. “Burada ne yazıyor?” diye sordu, ‘Allah’ın bir olduğunu, eşi gibisi olmadığını anlatan bir yorum” dedim. Prens Charles’da “Ben Kur’an’ı okudum, bunu biliyorum” dedi. Ve yapıtı sattım. Zira resmi sevmiş, anlamıştı.
Neolitik periyodu andıran mağara fotoğraflarınız fazlaca etkileyici. Hem hayli geçmişten, hem epey çağdaş eserler. Günümüzde sanatı pek etkileyen alanlardan biri de global iklim krizi. Sizin tabiatın birinci halini hatırlatan bu çalışmalarınız da zihnimde bu biçimde bir çağrışım yaptı. Nasıl bakıyorsunuz bu bahse bir sanatçı olarak, iklim krizi, dünyanın sonu telaşıyla bir alakası var mı çalışmalarınızın?
Her şeyin bir ömrü var, bizim ömrümüz olduğu üzere, dünyanın da bir ömrü var. Dünyaya hayli dikkat etmeliyiz. örneğin doğal gaz on gün kesiliyor ve endüstrinin yüzde 40’ı duruyor. Yani insan ortada bir geçmişine bir gitmeli, geçmişinden gelerek bugünü kıymetlendirmeli. Geçmiştekiler bize nasıl hoş bir şeyler bıraktıysa biz de gelecektekilere hoş bir şey bırakalım. Ben mağara fotoğraflarında insanların geçmişin imkansızlıklarında, toprakla, kömürle nasıl çalışmalar üretebildiklerini görüyorum. Yani insan mazisini unutursa, bir bir yanlışa düşer. Geçmişe seyahat etmeliyiz ve dünyayı nasıl değerlendireceğimizi bilmeliyiz. Tabiatta da her şey bir ölüyor, bir diriliyor. Beşerler da farklı değil. Bunu görürsek hayatta bir güzelliğimiz olur, nasıl tükettiğimizi fark etmek değerli. Çağdaş sanatkarlar olarak biz de bir şeyler bırakıyoruz. Bunu yaparken insanları geçmişe götürmeli ve oradan bugüne getirmeliyiz… Bir kitabı tamamlıyorsunuz daha sonra yaprakları geri geri çeviriyorsunuz. Dünya her şeyini tüketecek nihayetinde, lakin biz de fikirsizce buna yardımcı olursak erken tükenmesine yol açaruz maalesef.
Seramik kısmında yer alan yapıtlarınız de bu fikre hizmet ediyor bu biçimde. Zira o kısımdaki yapıtlarınızda daha fazlaca insan başı, kafatası üzerine zihin yoruyorsunuz. Bu bir sorgulama daveti mı?
Beynimize yüklenmiş bir bilgi var. Her beşere farklı bir bilgi yüklenmiş. Birine 10 GB, birine 50 GB, birine 20 MB üzere. İnsanın kendisine neyin yüklendiğini keşfetmesi gerekiyor bana göre. Zira bir bilgisayara yüklenen şeyi ararsanız buluyorsunuz değil mi? Beyne de girmemiz, aramamız lazım. Beyindeki her bilgi beşere yararlı bilgi ve herkese başka bir bilgi verilmiş. Kimine matematiksel, kimine sanatsal… Onu keşfettiği vakit o kişi insanlara yararlı bir şey yapmaya çalışır. Ben de sanatımla insanlara nasıl yararlı olabilirim onun kaygısındayım. Ağaçlar kuruyor lakin tohumları yere düşüyor, o denli bir şey oluyor ki bir daha canlanma oluyor. İnsan da aramalı, canlanmalı.
Birinci iki kısımda insanın tabiatına, doğal dünyadaki hayat kurallarını hatırladıktan daha sonra daha sonraki kısımdaki yapıtlarınızla ise bir medeniyet ihtişamı ile karşılaştım. O mağara fotoğraflarından, toprak kokan seramik çalışmalarından daha sonra bir şok yaşadım açıkçası. Bunu yaparken hedefiniz neydi?
Benim büyüdüğüm kent olan Mardin farklı dinlerin, lisanların bir ortada yaşadığı bir yer. Beşerler istese de istemese de o kültürün ortasında yoğuruluyor ve bir şeyler alıyor. Farklılıkların bir ortada yaşadığı bir kent. İnsan kendini incelemeli… Tevrat, Zebur, İncil, Kur’an hepsinde Hazreti Adem ve Havva var. İncil’de, Kur’an’da elma yasak diyor, Hazreti Adem ve Havva dokunduğunda cennet vücudundan dünya vücuduna giriyorlar. Bu epey değerli bir ileti, yani bulunduğumuz bu vücut dünya vücudumuz. Beşerler bunu idrak ettiğinde yoktan bir şeyler yapıldığını fark edecek. Mağara sanatında beşerler yoktan bir şeyler yapmıştı. Beyni kullanmak benim teklifim. Yani binlerce yıl evvelinde daha sonra bugünkü çağdaş resme, bugünkü medeniyeti gelebiliyoruz. Bu toprakların da kendi özüne gitmesi daha sonra bugüne bakması lazım.
senelerca Almanya’da bilhassa Stuttgart Hoş Sanatlar Akademi devrinizde değerli eserler ortaya koymuş, dünyayı da gezmiş bir sanatçısınız. Yurt haricinde sizin bu ideolojiniz nasıl karşılandı?
Dünyayı gezdim evet. Batı’da beşerler Rönesans ihtilalinden daha sonra dini fotoğrafları, kiliseleri resmetmeyi bıraktıktan daha sonra kendi ömür şekillerini tasvir etmeye başladılar. Bizde de sarayın uhdesinde olan sınır, tezhip üzere şeyleri devam ettirmeye çalıştılar fakat bir ek, yenilik yoktu bu sanatlarda. Ben seramikte yeni bir iz bırakmaya çalıştım örneğin. Tamam, renkli, desenli, aslına bakarsanız en hoşları yapılmış ancak siz seramikte ne vereceksiniz? Vazoların üzerinde mağara fotoğrafları kullandım. Laleler de yapabilirdim… Ancak yenilikçi olmak lazım, bu biçimdece lakin size has eserler ortaya koyabilirsiniz. Almanya’da da bunları yapmaya çalıştım, kendi kültürümün bana verdiği şeyleri çalıştım. Yeni şeyler vermeye, ek etmeye çalıştım ve ilgi gördü.
Batı’da sanatkarın hayatını sanat yaparak idame ettirmesi daha kolay üzere. Bizde ise bilhassa pandemi sürecinde de bir daha deneyimledik, sanat yaparak geçinmek sıkıntı. Ne söylersiniz genç sanatkarlara?
Sanatın büyük zorlukları var. Bütün toplumlar eşit biçimde gelişemiyor. Sanatçı Avrupa’da eser satarak geçinebilir, yaşayabilir, evet. Zira orada iki genç evlilik hazırlığı sürecinde bir sanat uzmanına gidip geleceği parlak bir sanatkarın yapıtını alarak konutunun duvarına asabiliyor. Bizimkiler evlenirken çaput alıyor, birkaç yıl daha sonra çöpe atıyor. Bu şuur bizde gelişmediği için bizdeki sanatçı da batılı üzere fotoğraf yapıyor, tahminen satarım ümidiyle. Lakin sanatçı fotoğrafını yapmalı, yapıtı alıcısı için yapmamalı, alacak kişi severse alsın. Sen kendini, sanatını söz et. Ben şu, bu güzel bakmıyor diye kendi yapıtımı yapmaktan vazgeçmem. Daima batının taklitçisi olmaya çalıştık. Kaya Sezgin, İhtilal Erbil üzere dostlarım bilir, benim mağara fotoğraflarım Almanya’da satılıyordu o periyot. Zira kendi toplumumu söz etmek istedim. Gerçek şeyi yaptığınızı düşünüyorsanız, çekinmeyin yapın diyorum gençlere.
‘GÖMÜLMEK İSTİYORUM BURAYA HİÇ DEĞİŞMEDEN’
Stantta sanatçı İsmet Yedikardeş’in hepsi birbirinden etkileyici olan yapıtları içinde beni çarpan çalışması ise insan figürlerini toprağa gömdüğü seramik heykel çalışması oldu. Heykel bana, Kasım 2021’de vefat eden Sezai Karakoç’un ‘Masal’ şiirinde Batılılara ‘Gömülmek istiyorum buraya hiç değişmeden’ diye seslenen ‘yedinci oğul’unu çağrıştırdı. Sanatçı Yedikardeş’e yapıtın bende bulduğu bu karşılığı anlattığımda ise gülümseyerek, yapıtın kendisinde de benzeri bir çağrışımı olduğunu ve gelecekte yapmak istediği bir yapıtı şu sözlerle aktardı: “Bu gömülme öyküsü daima aklımda. Bu heykelde gördüğünüz görüntüyü Mezopotomya ovasında bir çukur açıp, içerisine insanları yerleştirerek o denli bir tuval hazırlamak istiyorum. Sura üflendiğinde yani, insanların o topraktan çıkışlarını resmetmek istiyorum. Çılgınca fakat bu çalışmayı uzun vakittir düşünüyorum.”
HAZİNE KIYMETİNDE BİR STANT KATALOĞU
İsmet Yedikardeş’in standını görmedilk evvel ziyaretçilerin standın yer aldığı yerin da özel olduğunu bilmesinde yarar var. Zira Kazlıçeşme Sanat Galerisi, 1828’de askeri hastane olarak inşa edilen, 1984’ten daha sonra Zeytinburnu Belediye’sinin başkanlık binasına dönüşen, akabinde belediyenin yeri boşaltıp, üç yıllık bir onarım sürecinin akabinde 2018’de Kazlıçeşme Sanat ismiyle kültür sanat dünyamıza kazandırdığı tarihi bir binanın giriş katında yer alıyor. Bu manada, yurt haricinde da tanınan bir sanatçı olan Yedikardeş’in 1974’ten itibaren ortaya koyduğu mağara fotoğrafları bahisli birinci periyot çalışmalarının bu biçimde tarihi bir yerde sergileniyor olması, standa artı bir bedel katıyor.
Zeytinburnu Belediyesi’nin Mehmet Lutfi Şen’in küratörlüğünde sanat dünyamıza kazandırdığı bu dört kısımlık standa gidenler, birinci kısımda sanatkarın daha evvel hiç sergilenmemiş 14 çalışmasının yer aldığı ‘Öze Dönüş’, ikinci kısımda deri üzerine yağlıboya çalıştığı başyapıtlarından oluşan ‘İlk ve Son’, üçüncü kısımda sanatkarın büyüdüğü kentteki medeniyetin kapısını aralayan ‘Mardin Resimleri’ ve son olarak dördüncü kısımda o medeniyeti kuranlara bir vefa niteliği taşıyan ‘Sultanlar’ serilerini görme fırsatı bulacak.
Standa gidenlere öteki bir tavsiyem de standın ortasında sanatkara dair kritik yazılarının da yer aldığı stant kataloğunu kesinlikle edinmeleri. Çünkü, Zeytinburnu Belediyesi’nin konut sahipliği yaptığı stantların en manalı taraflarından biri de bu. Her stantta olduğu üzere Yedikardeş için de mükemmel bir katalog ortaya konulmuş. Koca koca kurumların Türkiye’yi hatta dünyayı gezdirdikleri stantlara bir katalog hazırlamayı fazlaca gördüğü bir ‘kültürel’ ortamda, Zeytinburnu Belediyesi’ni ihtimamla hazırladıkları bu kataloglar için ayrıyeten kutlamak lazım. Zira bu kataloglar hem sanatkarların tıpkı vakitte çağdaş sanat dünyamızın yarınları için bugünden hazırlanmış hazine pahasında bir arşiv çalışması….
KORİDORDAKİ ‘KORSAN’ SANATKARA DİKKAT
Standa dair son notum ise, koridorun solunda asılı bulunan ‘korsan’ tablo olacak. Sanatçı Yedikardeş’in usta yapıtlarının içinde sergilenen bu sürrealist tablo, 3,5 yaşındaki torunu Can Demir Tevrüz’a ilişkin. Dedesinin atölyesini ziyaret ettiğinde dedesine özenerek bu minik tuvali boyayan minik Can’ın yapıtını standın küratörü Lütfi Şen, sanatçı Yedikardeş’ten habersiz olarak yere yerleştirmiş. Sergiyi ziyarete gelen minik Can’ın yapıtını gördüğü andaki sevinci ise aşağıdaki karede ölümsüzleşiyor.
İstanbul’un yeni çağdaş sanat yerlerinden Kazlıçeşme Sanat Galerisi 2022’in birinci standında ressam, heykeltraş ve seramik sanatkarı İsmet Yedikardeş’in ‘Formreform’ retrospektif standına mesken sahipliği yapıyor. Sergiyi ziyaret edenler, ressam, heykeltraş ve seramik sanatkarı olan Yedikardeş’in dört kısım halinde sergilenen yapıtları üzerinden çok istikametli bir sanatkarın şahsi seyahatine şahit olurken bununla birlikte her türlü zorluğa karşın kendi kimliğinden yola çıkan sanatın ve sanatkarın kat edeceği arayı görme bahtına da sahip. Ki buna günümüz sanat dünyasında pek seçkin rastlıyoruz. Bu rastlaşmayı bize sağlayan ve yapıtları 6 Mart’a kadar galeride görülebilecek olan sanatçı Yedikardeş ile standında buluştum ve KARAR okurları için sohbet ettim.
İsmet beyefendi, yurt haricinde ve ortasında, Prens Charles’ten Koç’a, Sabancı’ya biroldukca koleksiyonda yapıtınız olduğunu biliyoruz. Lakin yapıtlarınızı herkese satmadığınızı da duydum. Evvel bu sorumu yanıtlayın, niye?
Zira benim fotoğrafımı alan severek alacak. Türkiye’de sıklıkla hatır için alınıyor. Ben fotoğrafımı anlan kişinin almasını dilek ediyorum. Hatır için ise, ben satmıyorum. Prens Charles örneğin, Mardin’e geldiğinde gezerken fotoğrafımı gördü, geldi dikildi karşısında. O fotoğrafta Mardin’i yapmışım ve üzerinde bir sülüs yazı vardı. “Burada ne yazıyor?” diye sordu, ‘Allah’ın bir olduğunu, eşi gibisi olmadığını anlatan bir yorum” dedim. Prens Charles’da “Ben Kur’an’ı okudum, bunu biliyorum” dedi. Ve yapıtı sattım. Zira resmi sevmiş, anlamıştı.
Neolitik periyodu andıran mağara fotoğraflarınız fazlaca etkileyici. Hem hayli geçmişten, hem epey çağdaş eserler. Günümüzde sanatı pek etkileyen alanlardan biri de global iklim krizi. Sizin tabiatın birinci halini hatırlatan bu çalışmalarınız da zihnimde bu biçimde bir çağrışım yaptı. Nasıl bakıyorsunuz bu bahse bir sanatçı olarak, iklim krizi, dünyanın sonu telaşıyla bir alakası var mı çalışmalarınızın?
Her şeyin bir ömrü var, bizim ömrümüz olduğu üzere, dünyanın da bir ömrü var. Dünyaya hayli dikkat etmeliyiz. örneğin doğal gaz on gün kesiliyor ve endüstrinin yüzde 40’ı duruyor. Yani insan ortada bir geçmişine bir gitmeli, geçmişinden gelerek bugünü kıymetlendirmeli. Geçmiştekiler bize nasıl hoş bir şeyler bıraktıysa biz de gelecektekilere hoş bir şey bırakalım. Ben mağara fotoğraflarında insanların geçmişin imkansızlıklarında, toprakla, kömürle nasıl çalışmalar üretebildiklerini görüyorum. Yani insan mazisini unutursa, bir bir yanlışa düşer. Geçmişe seyahat etmeliyiz ve dünyayı nasıl değerlendireceğimizi bilmeliyiz. Tabiatta da her şey bir ölüyor, bir diriliyor. Beşerler da farklı değil. Bunu görürsek hayatta bir güzelliğimiz olur, nasıl tükettiğimizi fark etmek değerli. Çağdaş sanatkarlar olarak biz de bir şeyler bırakıyoruz. Bunu yaparken insanları geçmişe götürmeli ve oradan bugüne getirmeliyiz… Bir kitabı tamamlıyorsunuz daha sonra yaprakları geri geri çeviriyorsunuz. Dünya her şeyini tüketecek nihayetinde, lakin biz de fikirsizce buna yardımcı olursak erken tükenmesine yol açaruz maalesef.
Seramik kısmında yer alan yapıtlarınız de bu fikre hizmet ediyor bu biçimde. Zira o kısımdaki yapıtlarınızda daha fazlaca insan başı, kafatası üzerine zihin yoruyorsunuz. Bu bir sorgulama daveti mı?
Beynimize yüklenmiş bir bilgi var. Her beşere farklı bir bilgi yüklenmiş. Birine 10 GB, birine 50 GB, birine 20 MB üzere. İnsanın kendisine neyin yüklendiğini keşfetmesi gerekiyor bana göre. Zira bir bilgisayara yüklenen şeyi ararsanız buluyorsunuz değil mi? Beyne de girmemiz, aramamız lazım. Beyindeki her bilgi beşere yararlı bilgi ve herkese başka bir bilgi verilmiş. Kimine matematiksel, kimine sanatsal… Onu keşfettiği vakit o kişi insanlara yararlı bir şey yapmaya çalışır. Ben de sanatımla insanlara nasıl yararlı olabilirim onun kaygısındayım. Ağaçlar kuruyor lakin tohumları yere düşüyor, o denli bir şey oluyor ki bir daha canlanma oluyor. İnsan da aramalı, canlanmalı.
Birinci iki kısımda insanın tabiatına, doğal dünyadaki hayat kurallarını hatırladıktan daha sonra daha sonraki kısımdaki yapıtlarınızla ise bir medeniyet ihtişamı ile karşılaştım. O mağara fotoğraflarından, toprak kokan seramik çalışmalarından daha sonra bir şok yaşadım açıkçası. Bunu yaparken hedefiniz neydi?
Benim büyüdüğüm kent olan Mardin farklı dinlerin, lisanların bir ortada yaşadığı bir yer. Beşerler istese de istemese de o kültürün ortasında yoğuruluyor ve bir şeyler alıyor. Farklılıkların bir ortada yaşadığı bir kent. İnsan kendini incelemeli… Tevrat, Zebur, İncil, Kur’an hepsinde Hazreti Adem ve Havva var. İncil’de, Kur’an’da elma yasak diyor, Hazreti Adem ve Havva dokunduğunda cennet vücudundan dünya vücuduna giriyorlar. Bu epey değerli bir ileti, yani bulunduğumuz bu vücut dünya vücudumuz. Beşerler bunu idrak ettiğinde yoktan bir şeyler yapıldığını fark edecek. Mağara sanatında beşerler yoktan bir şeyler yapmıştı. Beyni kullanmak benim teklifim. Yani binlerce yıl evvelinde daha sonra bugünkü çağdaş resme, bugünkü medeniyeti gelebiliyoruz. Bu toprakların da kendi özüne gitmesi daha sonra bugüne bakması lazım.
senelerca Almanya’da bilhassa Stuttgart Hoş Sanatlar Akademi devrinizde değerli eserler ortaya koymuş, dünyayı da gezmiş bir sanatçısınız. Yurt haricinde sizin bu ideolojiniz nasıl karşılandı?
Dünyayı gezdim evet. Batı’da beşerler Rönesans ihtilalinden daha sonra dini fotoğrafları, kiliseleri resmetmeyi bıraktıktan daha sonra kendi ömür şekillerini tasvir etmeye başladılar. Bizde de sarayın uhdesinde olan sınır, tezhip üzere şeyleri devam ettirmeye çalıştılar fakat bir ek, yenilik yoktu bu sanatlarda. Ben seramikte yeni bir iz bırakmaya çalıştım örneğin. Tamam, renkli, desenli, aslına bakarsanız en hoşları yapılmış ancak siz seramikte ne vereceksiniz? Vazoların üzerinde mağara fotoğrafları kullandım. Laleler de yapabilirdim… Ancak yenilikçi olmak lazım, bu biçimdece lakin size has eserler ortaya koyabilirsiniz. Almanya’da da bunları yapmaya çalıştım, kendi kültürümün bana verdiği şeyleri çalıştım. Yeni şeyler vermeye, ek etmeye çalıştım ve ilgi gördü.
Batı’da sanatkarın hayatını sanat yaparak idame ettirmesi daha kolay üzere. Bizde ise bilhassa pandemi sürecinde de bir daha deneyimledik, sanat yaparak geçinmek sıkıntı. Ne söylersiniz genç sanatkarlara?
Sanatın büyük zorlukları var. Bütün toplumlar eşit biçimde gelişemiyor. Sanatçı Avrupa’da eser satarak geçinebilir, yaşayabilir, evet. Zira orada iki genç evlilik hazırlığı sürecinde bir sanat uzmanına gidip geleceği parlak bir sanatkarın yapıtını alarak konutunun duvarına asabiliyor. Bizimkiler evlenirken çaput alıyor, birkaç yıl daha sonra çöpe atıyor. Bu şuur bizde gelişmediği için bizdeki sanatçı da batılı üzere fotoğraf yapıyor, tahminen satarım ümidiyle. Lakin sanatçı fotoğrafını yapmalı, yapıtı alıcısı için yapmamalı, alacak kişi severse alsın. Sen kendini, sanatını söz et. Ben şu, bu güzel bakmıyor diye kendi yapıtımı yapmaktan vazgeçmem. Daima batının taklitçisi olmaya çalıştık. Kaya Sezgin, İhtilal Erbil üzere dostlarım bilir, benim mağara fotoğraflarım Almanya’da satılıyordu o periyot. Zira kendi toplumumu söz etmek istedim. Gerçek şeyi yaptığınızı düşünüyorsanız, çekinmeyin yapın diyorum gençlere.
‘GÖMÜLMEK İSTİYORUM BURAYA HİÇ DEĞİŞMEDEN’
Stantta sanatçı İsmet Yedikardeş’in hepsi birbirinden etkileyici olan yapıtları içinde beni çarpan çalışması ise insan figürlerini toprağa gömdüğü seramik heykel çalışması oldu. Heykel bana, Kasım 2021’de vefat eden Sezai Karakoç’un ‘Masal’ şiirinde Batılılara ‘Gömülmek istiyorum buraya hiç değişmeden’ diye seslenen ‘yedinci oğul’unu çağrıştırdı. Sanatçı Yedikardeş’e yapıtın bende bulduğu bu karşılığı anlattığımda ise gülümseyerek, yapıtın kendisinde de benzeri bir çağrışımı olduğunu ve gelecekte yapmak istediği bir yapıtı şu sözlerle aktardı: “Bu gömülme öyküsü daima aklımda. Bu heykelde gördüğünüz görüntüyü Mezopotomya ovasında bir çukur açıp, içerisine insanları yerleştirerek o denli bir tuval hazırlamak istiyorum. Sura üflendiğinde yani, insanların o topraktan çıkışlarını resmetmek istiyorum. Çılgınca fakat bu çalışmayı uzun vakittir düşünüyorum.”
HAZİNE KIYMETİNDE BİR STANT KATALOĞU
İsmet Yedikardeş’in standını görmedilk evvel ziyaretçilerin standın yer aldığı yerin da özel olduğunu bilmesinde yarar var. Zira Kazlıçeşme Sanat Galerisi, 1828’de askeri hastane olarak inşa edilen, 1984’ten daha sonra Zeytinburnu Belediye’sinin başkanlık binasına dönüşen, akabinde belediyenin yeri boşaltıp, üç yıllık bir onarım sürecinin akabinde 2018’de Kazlıçeşme Sanat ismiyle kültür sanat dünyamıza kazandırdığı tarihi bir binanın giriş katında yer alıyor. Bu manada, yurt haricinde da tanınan bir sanatçı olan Yedikardeş’in 1974’ten itibaren ortaya koyduğu mağara fotoğrafları bahisli birinci periyot çalışmalarının bu biçimde tarihi bir yerde sergileniyor olması, standa artı bir bedel katıyor.
Zeytinburnu Belediyesi’nin Mehmet Lutfi Şen’in küratörlüğünde sanat dünyamıza kazandırdığı bu dört kısımlık standa gidenler, birinci kısımda sanatkarın daha evvel hiç sergilenmemiş 14 çalışmasının yer aldığı ‘Öze Dönüş’, ikinci kısımda deri üzerine yağlıboya çalıştığı başyapıtlarından oluşan ‘İlk ve Son’, üçüncü kısımda sanatkarın büyüdüğü kentteki medeniyetin kapısını aralayan ‘Mardin Resimleri’ ve son olarak dördüncü kısımda o medeniyeti kuranlara bir vefa niteliği taşıyan ‘Sultanlar’ serilerini görme fırsatı bulacak.
Standa gidenlere öteki bir tavsiyem de standın ortasında sanatkara dair kritik yazılarının da yer aldığı stant kataloğunu kesinlikle edinmeleri. Çünkü, Zeytinburnu Belediyesi’nin konut sahipliği yaptığı stantların en manalı taraflarından biri de bu. Her stantta olduğu üzere Yedikardeş için de mükemmel bir katalog ortaya konulmuş. Koca koca kurumların Türkiye’yi hatta dünyayı gezdirdikleri stantlara bir katalog hazırlamayı fazlaca gördüğü bir ‘kültürel’ ortamda, Zeytinburnu Belediyesi’ni ihtimamla hazırladıkları bu kataloglar için ayrıyeten kutlamak lazım. Zira bu kataloglar hem sanatkarların tıpkı vakitte çağdaş sanat dünyamızın yarınları için bugünden hazırlanmış hazine pahasında bir arşiv çalışması….
KORİDORDAKİ ‘KORSAN’ SANATKARA DİKKAT
Standa dair son notum ise, koridorun solunda asılı bulunan ‘korsan’ tablo olacak. Sanatçı Yedikardeş’in usta yapıtlarının içinde sergilenen bu sürrealist tablo, 3,5 yaşındaki torunu Can Demir Tevrüz’a ilişkin. Dedesinin atölyesini ziyaret ettiğinde dedesine özenerek bu minik tuvali boyayan minik Can’ın yapıtını standın küratörü Lütfi Şen, sanatçı Yedikardeş’ten habersiz olarak yere yerleştirmiş. Sergiyi ziyarete gelen minik Can’ın yapıtını gördüğü andaki sevinci ise aşağıdaki karede ölümsüzleşiyor.