Klause
New member
La İlâhe İllallahül Vedûd: Sevginin ve Teslimiyetin Hikâyesi
Merhaba forumdaşlar,
Bugün size kalbimin derinliklerinden bir hikâye anlatmak istiyorum. Belki bazılarınız gibi ben de bir dönem “neden”lerle boğuşurken buldum kendimi: Neden bazı dualar hemen kabul olur, bazıları yıllarca bekler? Neden bazen sevgimiz karşılık bulmaz? Ve en önemlisi, “La İlâhe İllallahül Vedûd” demek, sadece dilde değil, kalpte nasıl yaşanır?
Bu soruların cevabını bana öğreten bir hikâye var. İçinde stratejik bir adam, kalbiyle düşünen bir kadın ve “Vedûd” isminin sırrı var…
---
Bir Duvarın Önünde Başlayan Sessizlik
Elif, yağmur sonrası toprağın kokusunu severdi. Her şeyin bir anlamı olduğuna inanırdı; her tesadüf bir mesaj, her ayrılık bir öğretmendi. Kalbi yorgundu ama hâlâ inançla çarpıyordu.
Ahmet ise daha farklıydı. Hayat onun için plan, çizelge, çözüm demekti. Hislerini değil, mantığını konuştururdu. “Bir şey istersen, plan yaparsın ve alırsın,” derdi hep.
İkisini bir araya getiren şey, bir yardım organizasyonu olmuştu. Elif, yetim çocuklara hikâyeler anlatmak için gönüllüydü; Ahmet, lojistik kısmı planlıyordu.
İlk karşılaşmalarında Ahmet, kağıtlara eğilmiş haldeydi. Elif ona yaklaşıp gülümsedi:
— “Bazen sadece plan değil, biraz da dua gerekmez mi?”
Ahmet başını kaldırmadan, hafif bir tebessümle, “Dua da bir plandır aslında, sadece kimin yönettiğini bilmiyoruz,” dedi.
O anda Elif’in gözleri parladı. Bu adam, duygularını gizliyordu ama içinde derin bir arayış vardı.
---
Vedûd’un İsmini Unutan Kalpler
Aylar geçti. Aralarındaki bağ kuvvetlendi. Ama bir gün, Elif bir cümleyle her şeyi değiştirdi:
— “Ahmet, bazen seni dinlerken sanki Tanrı’yı unuttuğunu hissediyorum.”
Ahmet şaşırdı. “Tanrı’yı değil, kendimi unutmamaya çalışıyorum,” dedi.
Elif başını eğdi. “Oysa kendini O’nda bulabilirdin.”
O akşam Elif, eve dönerken mırıldandı: “La İlâhe İllallahül Vedûd…”
Gözleri doldu. Çünkü o cümlede sadece bir inanç değil, bir teslimiyet vardı. “Hiçbir ilah yoktur, yalnızca Vedûd — sonsuz seven ve sevilmeye layık olan vardır.”
Vedûd ismi, Allah’ın sevgiyi yaratan, kalpleri birbirine bağlayan sıfatıdır. Elif bunu biliyordu. Ama Ahmet henüz anlayamamıştı. Onun için sevgi; kontrol edilebilir, yönetilebilir bir şeydi. Oysa Vedûd’ün sevgisi teslimiyet isterdi.
---
Kalbin Çözülüşü
Bir gece Ahmet, uzun bir yolculuğa çıktı. Arabasında yalnızdı. Radyoda bir ilahi çalıyordu: “La İlâhe İllallahül Vedûd…”
İlk defa o kelimelerin içini hissetti.
Yolda bir yerde, arabasını kenara çekti. Yağmur camları döverken, kendi içine döndü.
Plan yapmayı bırakıp sadece fısıldadı:
— “Rabbim, ben hep her şeyi çözmeye çalıştım. Ama belki de çözülmem gerekiyordu.”
O anda bir sıcaklık hissetti. Sanki bir şey onu sardı, içini yumuşattı.
“Vedûd” ismi, kalbinde yankılandı.
O sevginin anlamını ilk defa anladı:
Sevgi, kazanmak değil; affetmektir.
Sevgi, sahip olmak değil; bırakmamayı bilmektir.
Ve en önemlisi, sevgi, insanın kendi nefsini ilahlaştırmaktan vazgeçmesidir.
---
Bir Kalbin Dönüşü
Ahmet, haftalar sonra Elif’in kapısını çaldı.
Elif şaşkındı ama gözleriyle affetmişti bile.
Ahmet, elinde bir küçük kâğıt parçası tutuyordu. Üzerinde sadece şu yazıyordu:
“La İlâhe İllallahül Vedûd”
— “Artık anlıyorum,” dedi Ahmet. “Sevgi bir strateji değilmiş. O’ndan gelen bir nefesmiş. Ben hep birini sevmek istedim ama önce Sevgiyi Yaratan’ı anlamam gerekiyormuş.”
Elif’in gözlerinden yaşlar süzüldü.
— “Vedûd olan Allah,” dedi, “kalpleri birbirine sevgiyle dokur. Ama o sevgi, sadece O’nun adıyla başlarsa kalıcı olur.”
O gün birbirlerine sarıldılar. Bu, romantik bir kavuşma değildi.
Bu, iki kalbin teslimiyette buluşmasıydı.
İkisi de artık biliyordu: La İlâhe İllallahül Vedûd demek; sadece dilde değil, yaşamda ‘O’ndan başka sevgi kaynağı yoktur demekti.
---
Forumdaşlara Son Söz
Belki siz de bazen “neden?” diye soruyorsunuzdur.
Neden o sevgi bitti, neden dua kabul olmadı, neden işler yoluna girmiyor…
Ama belki de Vedûd olan Rabbimiz bize şunu fısıldıyor:
“Ben seni sevdim. Şimdi sen de Benim sevgimle sevmeyi öğren.”
La İlâhe İllallahül Vedûd…
Bu sadece bir zikir değil, bir teslimiyet yemini.
Çünkü hiçbir ilah, hiçbir kişi, hiçbir şey seni O’nun kadar sevemez.
Ve sen bunu anladığında, artık kimseyi kaybetmekten korkmazsın.
Sevgi, insandan değil, Yaratan’dan gelir.
Belki de hepimizin aradığı “gerçek aşk”, o ismin içinde gizli: Vedûd — Sonsuz Seven.
Peki siz hiç “Vedûd” ismini kalbinizde hissettiniz mi?
Bir dua, bir kayıp, bir kavuşma anında O’nun sevgisini fark ettiniz mi?
Yorumlarda anlatın…
Belki sizin hikâyeniz, bir başkasının karanlığına ışık olur.
Çünkü “La İlâhe İllallahül Vedûd” diyen kalp, asla yalnız kalmaz.
Merhaba forumdaşlar,
Bugün size kalbimin derinliklerinden bir hikâye anlatmak istiyorum. Belki bazılarınız gibi ben de bir dönem “neden”lerle boğuşurken buldum kendimi: Neden bazı dualar hemen kabul olur, bazıları yıllarca bekler? Neden bazen sevgimiz karşılık bulmaz? Ve en önemlisi, “La İlâhe İllallahül Vedûd” demek, sadece dilde değil, kalpte nasıl yaşanır?
Bu soruların cevabını bana öğreten bir hikâye var. İçinde stratejik bir adam, kalbiyle düşünen bir kadın ve “Vedûd” isminin sırrı var…
---
Bir Duvarın Önünde Başlayan Sessizlik
Elif, yağmur sonrası toprağın kokusunu severdi. Her şeyin bir anlamı olduğuna inanırdı; her tesadüf bir mesaj, her ayrılık bir öğretmendi. Kalbi yorgundu ama hâlâ inançla çarpıyordu.
Ahmet ise daha farklıydı. Hayat onun için plan, çizelge, çözüm demekti. Hislerini değil, mantığını konuştururdu. “Bir şey istersen, plan yaparsın ve alırsın,” derdi hep.
İkisini bir araya getiren şey, bir yardım organizasyonu olmuştu. Elif, yetim çocuklara hikâyeler anlatmak için gönüllüydü; Ahmet, lojistik kısmı planlıyordu.
İlk karşılaşmalarında Ahmet, kağıtlara eğilmiş haldeydi. Elif ona yaklaşıp gülümsedi:
— “Bazen sadece plan değil, biraz da dua gerekmez mi?”
Ahmet başını kaldırmadan, hafif bir tebessümle, “Dua da bir plandır aslında, sadece kimin yönettiğini bilmiyoruz,” dedi.
O anda Elif’in gözleri parladı. Bu adam, duygularını gizliyordu ama içinde derin bir arayış vardı.
---
Vedûd’un İsmini Unutan Kalpler
Aylar geçti. Aralarındaki bağ kuvvetlendi. Ama bir gün, Elif bir cümleyle her şeyi değiştirdi:
— “Ahmet, bazen seni dinlerken sanki Tanrı’yı unuttuğunu hissediyorum.”
Ahmet şaşırdı. “Tanrı’yı değil, kendimi unutmamaya çalışıyorum,” dedi.
Elif başını eğdi. “Oysa kendini O’nda bulabilirdin.”
O akşam Elif, eve dönerken mırıldandı: “La İlâhe İllallahül Vedûd…”
Gözleri doldu. Çünkü o cümlede sadece bir inanç değil, bir teslimiyet vardı. “Hiçbir ilah yoktur, yalnızca Vedûd — sonsuz seven ve sevilmeye layık olan vardır.”
Vedûd ismi, Allah’ın sevgiyi yaratan, kalpleri birbirine bağlayan sıfatıdır. Elif bunu biliyordu. Ama Ahmet henüz anlayamamıştı. Onun için sevgi; kontrol edilebilir, yönetilebilir bir şeydi. Oysa Vedûd’ün sevgisi teslimiyet isterdi.
---
Kalbin Çözülüşü
Bir gece Ahmet, uzun bir yolculuğa çıktı. Arabasında yalnızdı. Radyoda bir ilahi çalıyordu: “La İlâhe İllallahül Vedûd…”
İlk defa o kelimelerin içini hissetti.
Yolda bir yerde, arabasını kenara çekti. Yağmur camları döverken, kendi içine döndü.
Plan yapmayı bırakıp sadece fısıldadı:
— “Rabbim, ben hep her şeyi çözmeye çalıştım. Ama belki de çözülmem gerekiyordu.”
O anda bir sıcaklık hissetti. Sanki bir şey onu sardı, içini yumuşattı.
“Vedûd” ismi, kalbinde yankılandı.
O sevginin anlamını ilk defa anladı:
Sevgi, kazanmak değil; affetmektir.
Sevgi, sahip olmak değil; bırakmamayı bilmektir.
Ve en önemlisi, sevgi, insanın kendi nefsini ilahlaştırmaktan vazgeçmesidir.
---
Bir Kalbin Dönüşü
Ahmet, haftalar sonra Elif’in kapısını çaldı.
Elif şaşkındı ama gözleriyle affetmişti bile.
Ahmet, elinde bir küçük kâğıt parçası tutuyordu. Üzerinde sadece şu yazıyordu:
“La İlâhe İllallahül Vedûd”
— “Artık anlıyorum,” dedi Ahmet. “Sevgi bir strateji değilmiş. O’ndan gelen bir nefesmiş. Ben hep birini sevmek istedim ama önce Sevgiyi Yaratan’ı anlamam gerekiyormuş.”
Elif’in gözlerinden yaşlar süzüldü.
— “Vedûd olan Allah,” dedi, “kalpleri birbirine sevgiyle dokur. Ama o sevgi, sadece O’nun adıyla başlarsa kalıcı olur.”
O gün birbirlerine sarıldılar. Bu, romantik bir kavuşma değildi.
Bu, iki kalbin teslimiyette buluşmasıydı.
İkisi de artık biliyordu: La İlâhe İllallahül Vedûd demek; sadece dilde değil, yaşamda ‘O’ndan başka sevgi kaynağı yoktur demekti.
---
Forumdaşlara Son Söz
Belki siz de bazen “neden?” diye soruyorsunuzdur.
Neden o sevgi bitti, neden dua kabul olmadı, neden işler yoluna girmiyor…
Ama belki de Vedûd olan Rabbimiz bize şunu fısıldıyor:
“Ben seni sevdim. Şimdi sen de Benim sevgimle sevmeyi öğren.”
La İlâhe İllallahül Vedûd…
Bu sadece bir zikir değil, bir teslimiyet yemini.
Çünkü hiçbir ilah, hiçbir kişi, hiçbir şey seni O’nun kadar sevemez.
Ve sen bunu anladığında, artık kimseyi kaybetmekten korkmazsın.
Sevgi, insandan değil, Yaratan’dan gelir.
Belki de hepimizin aradığı “gerçek aşk”, o ismin içinde gizli: Vedûd — Sonsuz Seven.
Peki siz hiç “Vedûd” ismini kalbinizde hissettiniz mi?
Bir dua, bir kayıp, bir kavuşma anında O’nun sevgisini fark ettiniz mi?
Yorumlarda anlatın…
Belki sizin hikâyeniz, bir başkasının karanlığına ışık olur.
Çünkü “La İlâhe İllallahül Vedûd” diyen kalp, asla yalnız kalmaz.