Çocukları kıyaslayarak yetiştirmek niye berbattır?

Klause

New member
Kıyaslanan bir çocuğun elinden kendisi olma bahtını alıyoruz. Ona “Diğeri kadar varsın, o denli olursan varlığını benimsiyorum.” alt iletilerini veriyoruz.

Üstelik mağdur yalnızca kıyaslanan çocukla sonlu kalmaz. Bu çocuğun ortasında biriken öfke ve yetersizlik duygusu kendisine örnek gösterilene karşı zorbalık, manipüle etme, ruhsal baskı halinde yönelebilir. Hiç ortasında olmadığı bir “rekabetin” kesimi olan komşu çocuğu da bu olumsuz durumdan hissesini alır bu biçimdece.

Yetişkin olunca ne olur?

Vücudumuzla barışık olmanın kaidesini ötekinin vücuduna göre, işimizden mutlu olma durumunu ötekinin işine göre belirleriz.
Ve biroldukça şeyi başkasına bakılırsa değerlendirdiğimiz bir ömür stili benimseriz.
Kimi “yetişkin çocuklarda” ise ötekini manipüle ederek, bastırarak kendisini güzel hissetme hali sürer.

Ortada bir kendimize dönüp;

Birilerine daima olarak bir şey kanıtlamaya çalıştığım oluyor mu?

Bir türlü kendimi kanıtlayamadığım yetişkinlerle dolu olabilir mi zihnim? diye sorabiliriz.

halbuki kendimiz olmak başta bize, bizi kıyaslayanlara ve ilgide bulunduğumuz herkese verebileceğimiz en hoş şeylerden biri..
 
Üst