Az evvel yazımı bitirmiştim. Yazıya biraz dinlenme fırsatı verip, bir daha okuyup gönderecektim.
Mehmet Ali Verçin aradı.
Mehmet Ali’yle konuşmak düzgün gelir. Güzel şeyler konuşulur. Güzel beşerler, güzel kitaplar…
Hayırdır Mehmet Ali?
“Abi Sezai Beyefendi vefat etmiş. Az evvel Halil İbrahim aradı.”
İnna lillahi ve inna ileyhi raciun.
Daraldım.
Dışarıya yansımamıştır lakin içim çöktü.
Bu yıl ortasında birkaç sefer Diriliş’in kapısına kadar gittim. Kapalıydı. Cumartesileri yayınevinde birkaç saat dururdu. Geçmişe dair, bugüne dair sohbetler ederdi.
Sezai Karakoç’la tıpkı kentte yaşıyoruz, diye düşünüyordum.
Tıpkı kentte yaşıyorsak, sıla-i rahim sayılır, kimi birtakım meclisinde bulunmak lazım.
Bu mülahazayla vakit buldukça uğramaya, sohbetinde hazır olmaya çalışırdım.
Lakin son vakit içinderda yayınevine uğrama periyodları seyrelmiş.
Tahminen de bir çeşit kısmetsizlik.
Görüşemedik.
O, bizim bir karlı dağımızdı.
İliklerimize kadar işleyen şiiriyle.
“Ey yeşil sarıklı ulu hocalar bunu bana öğretmediniz
Bu kesik dansa karşı bana bir şey öğretmediniz
Kardeşim İbrahim bana mermer putları nasıl kıracağımı öğretmişti
Ben de gün geçmez ki birini patlatmayayım
Fakat siz kağıttakini ve kelimelerdekini ve sözlerdekini nasıl sileceğimi öğretmediniz”
Fikriyle…
Asla metalaştırılamayan kişiselyetiyle…
Bizde alınır satılır adamlar fazlacatur.
Sezai Beyefendi o taifenin uzağından bile geçmedi.
İzzet-i nefsiyle…
Onuruyla…
Sıkıntısıyla ömrünü ikmal etti.
Biz okumayı ondan öğrendik.
Kendimize nazaran bir fikrimiz, bir zikrimiz vardı.
Birçok hamasetmiş.
Bir fikir dünyamız olduysa, o dünyanın kapılarını Sezai Karakoç açtı.
Fikretmeyi birinci ondan öğrendik.
Vefasızların üzerinde bile onun hakkı vardır.
En hatırlı büyüğümüz odur.
Yaşadığı sürece bir İslam’ı, sanatıyla, fikriyle, medeniyetiyle, bir daha inşaya çalıştı.
Çırpındı, didindi.
Kimse bu fikirlerin siyasetini yapmıyor diye, mizacına hiç uygun olmadığı biçimde parti bile kurdu.
Yokluk, yoksulluk çekti.
Hiç eğilip bükülmedi.
Üzgünüm…
Merhum Cahit Zarifoğlu’nun “Şimdi üzgünüz arkadaş, yolumuza çıkmayın üzgünüz” dediği kadar.
Sürgünler Ülkesinden Başşehirler Başşehrine, beraberinde bir İstanbul hasreti şiiridir.
Biz o şiiri bir ilahi üzere okuruz.
Yeryüzünden, insanların içinden Allah’a yazılmış bir mektup üzere.
“Ülkendeki kuşlardan ne haber vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Aşk celladından ne çıkar madem ki yar vardır
Yoktan da vardan da ötede bir Var vardır
Daima kabahat bende değil beni yakıp yıkan bir nazar vardır
O müziğe özenip söylenecek mısralar vardır
Sakın baht deme yazgının üstünde bir yazgı vardır
Ne yapsalar boş göklerden gelen bir karar vardır
Gün batsa ne olur geceyi onaran bir mimar vardır
Yanmışsam külümden yapılan bir hisar vardır
Mağlubiyet hezimet büyüyen bir zafer vardır
Sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır
Göğsünde sürgününü geri çağıran bir damar vardır
Senden ümit kesmem kalbinde merhamet isimli bir çınar vardır”
Hele de şurası:
“Sana geldim, ayaklarına kapanmaya geldim
Af dilemeye geldim affa layık olmasam da
Ey ipeklere yumuşaklık bağışlayan merhametin kalbi
Sevgili, en sevgili, ey sevgili
Uzatma dünya sürgünümü benim.”
Bitti dünya sürgünü Üstad Sezai Karakoç’un.
Erdi Rahmete.
Mehmet Ali Verçin aradı.
Mehmet Ali’yle konuşmak düzgün gelir. Güzel şeyler konuşulur. Güzel beşerler, güzel kitaplar…
Hayırdır Mehmet Ali?
“Abi Sezai Beyefendi vefat etmiş. Az evvel Halil İbrahim aradı.”
İnna lillahi ve inna ileyhi raciun.
Daraldım.
Dışarıya yansımamıştır lakin içim çöktü.
Bu yıl ortasında birkaç sefer Diriliş’in kapısına kadar gittim. Kapalıydı. Cumartesileri yayınevinde birkaç saat dururdu. Geçmişe dair, bugüne dair sohbetler ederdi.
Sezai Karakoç’la tıpkı kentte yaşıyoruz, diye düşünüyordum.
Tıpkı kentte yaşıyorsak, sıla-i rahim sayılır, kimi birtakım meclisinde bulunmak lazım.
Bu mülahazayla vakit buldukça uğramaya, sohbetinde hazır olmaya çalışırdım.
Lakin son vakit içinderda yayınevine uğrama periyodları seyrelmiş.
Tahminen de bir çeşit kısmetsizlik.
Görüşemedik.
O, bizim bir karlı dağımızdı.
İliklerimize kadar işleyen şiiriyle.
“Ey yeşil sarıklı ulu hocalar bunu bana öğretmediniz
Bu kesik dansa karşı bana bir şey öğretmediniz
Kardeşim İbrahim bana mermer putları nasıl kıracağımı öğretmişti
Ben de gün geçmez ki birini patlatmayayım
Fakat siz kağıttakini ve kelimelerdekini ve sözlerdekini nasıl sileceğimi öğretmediniz”
Fikriyle…
Asla metalaştırılamayan kişiselyetiyle…
Bizde alınır satılır adamlar fazlacatur.
Sezai Beyefendi o taifenin uzağından bile geçmedi.
İzzet-i nefsiyle…
Onuruyla…
Sıkıntısıyla ömrünü ikmal etti.
Biz okumayı ondan öğrendik.
Kendimize nazaran bir fikrimiz, bir zikrimiz vardı.
Birçok hamasetmiş.
Bir fikir dünyamız olduysa, o dünyanın kapılarını Sezai Karakoç açtı.
Fikretmeyi birinci ondan öğrendik.
Vefasızların üzerinde bile onun hakkı vardır.
En hatırlı büyüğümüz odur.
Yaşadığı sürece bir İslam’ı, sanatıyla, fikriyle, medeniyetiyle, bir daha inşaya çalıştı.
Çırpındı, didindi.
Kimse bu fikirlerin siyasetini yapmıyor diye, mizacına hiç uygun olmadığı biçimde parti bile kurdu.
Yokluk, yoksulluk çekti.
Hiç eğilip bükülmedi.
Üzgünüm…
Merhum Cahit Zarifoğlu’nun “Şimdi üzgünüz arkadaş, yolumuza çıkmayın üzgünüz” dediği kadar.
Sürgünler Ülkesinden Başşehirler Başşehrine, beraberinde bir İstanbul hasreti şiiridir.
Biz o şiiri bir ilahi üzere okuruz.
Yeryüzünden, insanların içinden Allah’a yazılmış bir mektup üzere.
“Ülkendeki kuşlardan ne haber vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Aşk celladından ne çıkar madem ki yar vardır
Yoktan da vardan da ötede bir Var vardır
Daima kabahat bende değil beni yakıp yıkan bir nazar vardır
O müziğe özenip söylenecek mısralar vardır
Sakın baht deme yazgının üstünde bir yazgı vardır
Ne yapsalar boş göklerden gelen bir karar vardır
Gün batsa ne olur geceyi onaran bir mimar vardır
Yanmışsam külümden yapılan bir hisar vardır
Mağlubiyet hezimet büyüyen bir zafer vardır
Sırların sırrına ermek için sende anahtar vardır
Göğsünde sürgününü geri çağıran bir damar vardır
Senden ümit kesmem kalbinde merhamet isimli bir çınar vardır”
Hele de şurası:
“Sana geldim, ayaklarına kapanmaya geldim
Af dilemeye geldim affa layık olmasam da
Ey ipeklere yumuşaklık bağışlayan merhametin kalbi
Sevgili, en sevgili, ey sevgili
Uzatma dünya sürgünümü benim.”
Bitti dünya sürgünü Üstad Sezai Karakoç’un.
Erdi Rahmete.