Bu yazıyı şu biçimde sakin bir yere oturup, elinizi kalbinizin üzerine koyarak okumanızı dilerim:
Ak Parti’nin “Açılım” siyasetlerini hayli önemsemiştim. Devleti bütün toplum kısımlarıyla barıştırmak… hayati bir problemdi. Yaralanmışlıklar vardı, tedavi edilmeliydi.
Bunu, benim de kendimi ortasında hissettiğim bir toplum bölümünün siyasi takımı gerçekleştirecekti. Bunu ayrıyeten önemsiyordum. örneğin “Alevi açılımı”nı “Sünni” olarak bilinen bir takımın yapması başka bir mana taşıyordu. bu biçimde “bu biçimde bir işi örneğin CHP yapsa bu kadar manalı olmazdı” diye yazmıştım. Akim kaldı o süreç.
bu biçimde şu biçimde yazıyordum: “Halkın yüzde şu kadarı Ak Parti’ye oy verse bile fazlaca daha büyük bir yüzdesi “Ben oy vermiyorum fakat adamlar yeterli, dürüst çalışıyorlar” demeli.”
Ak Parti 20 yıldır iktidarda. Demek halktan onu iktidarda tutacak oyu alıyor. İçinden Cumhurbaşkanı da çıkardı. En son Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’ne gelindi ve Cumhur İttifakı yardımıyla fazlaca daha büyük yetkileri haiz bir Cumhurbaşkanı ile ülkeyi yönetme imkanına kavuştu.
Pekala, bildirileri, davası, tezi, misyonu itibariyle birinci yola çıktığı kadar rahat mı, kendinden emin mi, daha değerlisi memnun mu?
Uzunca bir müddetdir Ak Parti’ye yönelik tenkitlerin değerli bir kısmı “kamplaşma” ile, yani toplumun tümünü kucaklamaktan vaz geçme ve yüzde 50 artı 1’i bir ortada tutma hesabı ile ilgili. Lisanlar, haller ona göre biçimleniyor.
Sayın Cumhurbaşkanı’nın hekimlere yönelik “Giderlerse gitsinler” tutumu ne yazık ki tek değil. Bunu örneğin Demirel başörtülüler için “Suudi Arabistan’a gitsinler” dediğinde de yadırgamıştık. Mümkün ki Tayyip Beyefendi de yadırgamıştır bu biçimde. Lakin kendisi de birilerinin “İsterlerse Kuzey Irak’a gidebilecekleri”ni söyleyivermişti.
Bu işler bu biçimde, söyleyiverme halinde oluyor. “Dil koparma”yı söyleyiveriyorsunuz örneğin. Aslında herkes biliyor ki bunun bir ruhsal art planı var. Sayın Cumhurbaşkanı vakit zaman parti teşkilatına “Kibir” uyarısı yapıyor. Lakin muhakkak ki kendisi bu cins kelamlar söylemiş olduğinde ardında bir “kibir var mı?”ya pek dikkat etmiyor.
Bu yazıya yalnızca Cumhurbaşkanı’nın “Giderlerse gitsinler” kelamını pahalandırmak için oturmadım. O lafdan pişman olmuş olmasını dilerim. “Özel ve kamuda çalışanlara şükran sunan” dünkü konuşması telafi niyeti taşıyordu tahminen ancak kırılan gönülleri ne kadar tamir eder bilinmez. “Gözü gönlü dışarıya kayanlar” tabiri kimi nasıl etkiledi başka husus.
bir müddetdir CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu “Helalleşme” telaffuzunu geliştiriyor. Bunu Ak Parti’nin birinci çıkış atılımlarına benzetiyorum. Evet o da, örneğin bir Alevi olarak, örneğin “inanç özgürlüğü” taleplerine daima aralı durmuş bir partinin, CHP’nin Genel Lideri olarak, “başörtülülere yapılan haksızlıktan dolayı helalleşmek istediği”ni söz ediyor. Diyarbakır’a gidiyor, Kürt vatandaşların yaşadıklarından dolayı “Helallik” istiyor.
Bunun küçümsenmesini, yalnızca politik bir jest olarak görülmesini sağlıklı bulmuyorum. Kılıçdaroğlu bunu, evet, bir siyasetçi olarak hitap alanını genişletme fikriyle yapıyor olabilir fakat bir noktada da, kendi partisinin fikir – his yapısını değiştirme niyetiyle de yapıyor.
Ak Parti “Alevi ya da Kürt açılımı”nı kendi tabanına anlatma muhtaçlığı hissetmedi mi?
“Partili Cumhurbaşkanı” yaklaşımına ısrarla karşı çıktım ve daima yazdım, “Cumhurbaşkanı tüm toplumu kucaklamak üzere bir ön irade ile yola çıkmalı, bunda ısrar etmeli, bundan asla vazgeçmemeli ve bunu ihlal edecek hallere asla girmemeli.” Bu bahis ıskalandı maalesef. Sayın Cumhurbaşkanı kendi hitap alanını daralttı. Artık o alanı rakip ittifak ismine Kılıçdaroğlu doldurmaya çalışıyor. Evet yüze 50 artı 1’le iktidar oluyorsunuz lakin, derin bir misyon kaybı yaşıyorsunuz. Toplumun yüzde 49.9’unu kaybetmeyi istiyor muydunuz?
Bu mevzuyu yazmayı düşünürken, Genç Mecmuası’nin bu ayki kapak evrakı düştü önüme: “Din lisanı ergenlerde nasıl karşılık buluyor?” başlıklı bir belgeyi kapak yapmışlar. Mecmuanın yayın direktörü Süleyman Ragıp Yazıcılar, Hocaların, siyasetçilerin (siyasetçileri yazmış mı?) din eksenindeki telaffuz ve tutumlarının gençleri dine yaklaştırmadığını söz etmiş. Hocaların psikolojisini analiz etmeye çalışmış. Benimle paylaştığı bir yazısında ayrıyeten, birbiriyle epey farklı duruşlar sergileyen Hocaları “Erik dalı” türküsü eşliğinde oyun oynamaya, halay çekmeye davet etmiş. Çok değişik değil mi? Dilerim okunur Hocalar tarafınca.
Benim “Din lisanı kalp dili” ismiyle küçük bir kitabım var bu bahiste. “Kalp dili”ne daima fazlaca değer verdim.
Diyarbakır’da bir cinayete kurban giden Tahir Elçi’nin eşi Türkan Elçi, t24’e yazdığı yazıda “Savaşın acımasız enkazının altında kemiklerimizle birlikte faziletlerimizin de kaldığı”nı belirttikten daha sonra “enkazın küllerinden bir daha doğmanın önündeki pürüzün şiddet lisanı olduğunu” tabir ediyor.
“Giderlerse gitsinler” lisanı ortasında barındırdığı şiddet lisanı ve kibir sebebiyle kim söylerse söylesin yeterli bir lisan değil. Hele sayın Cumhurbaşkanı Yunanistan Başbakanı Mitçotakis ile kravatsız yemek masasına oturduktan, ya da İsrail Cumhurbaşkanı Herzog ile bile el sıkıştıktan daha sonra…
Artık kalbinize danışın, ne hissediyorsunuz?
Ak Parti’nin “Açılım” siyasetlerini hayli önemsemiştim. Devleti bütün toplum kısımlarıyla barıştırmak… hayati bir problemdi. Yaralanmışlıklar vardı, tedavi edilmeliydi.
Bunu, benim de kendimi ortasında hissettiğim bir toplum bölümünün siyasi takımı gerçekleştirecekti. Bunu ayrıyeten önemsiyordum. örneğin “Alevi açılımı”nı “Sünni” olarak bilinen bir takımın yapması başka bir mana taşıyordu. bu biçimde “bu biçimde bir işi örneğin CHP yapsa bu kadar manalı olmazdı” diye yazmıştım. Akim kaldı o süreç.
bu biçimde şu biçimde yazıyordum: “Halkın yüzde şu kadarı Ak Parti’ye oy verse bile fazlaca daha büyük bir yüzdesi “Ben oy vermiyorum fakat adamlar yeterli, dürüst çalışıyorlar” demeli.”
Ak Parti 20 yıldır iktidarda. Demek halktan onu iktidarda tutacak oyu alıyor. İçinden Cumhurbaşkanı da çıkardı. En son Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi’ne gelindi ve Cumhur İttifakı yardımıyla fazlaca daha büyük yetkileri haiz bir Cumhurbaşkanı ile ülkeyi yönetme imkanına kavuştu.
Pekala, bildirileri, davası, tezi, misyonu itibariyle birinci yola çıktığı kadar rahat mı, kendinden emin mi, daha değerlisi memnun mu?
Uzunca bir müddetdir Ak Parti’ye yönelik tenkitlerin değerli bir kısmı “kamplaşma” ile, yani toplumun tümünü kucaklamaktan vaz geçme ve yüzde 50 artı 1’i bir ortada tutma hesabı ile ilgili. Lisanlar, haller ona göre biçimleniyor.
Sayın Cumhurbaşkanı’nın hekimlere yönelik “Giderlerse gitsinler” tutumu ne yazık ki tek değil. Bunu örneğin Demirel başörtülüler için “Suudi Arabistan’a gitsinler” dediğinde de yadırgamıştık. Mümkün ki Tayyip Beyefendi de yadırgamıştır bu biçimde. Lakin kendisi de birilerinin “İsterlerse Kuzey Irak’a gidebilecekleri”ni söyleyivermişti.
Bu işler bu biçimde, söyleyiverme halinde oluyor. “Dil koparma”yı söyleyiveriyorsunuz örneğin. Aslında herkes biliyor ki bunun bir ruhsal art planı var. Sayın Cumhurbaşkanı vakit zaman parti teşkilatına “Kibir” uyarısı yapıyor. Lakin muhakkak ki kendisi bu cins kelamlar söylemiş olduğinde ardında bir “kibir var mı?”ya pek dikkat etmiyor.
Bu yazıya yalnızca Cumhurbaşkanı’nın “Giderlerse gitsinler” kelamını pahalandırmak için oturmadım. O lafdan pişman olmuş olmasını dilerim. “Özel ve kamuda çalışanlara şükran sunan” dünkü konuşması telafi niyeti taşıyordu tahminen ancak kırılan gönülleri ne kadar tamir eder bilinmez. “Gözü gönlü dışarıya kayanlar” tabiri kimi nasıl etkiledi başka husus.
bir müddetdir CHP Genel Lideri Kemal Kılıçdaroğlu “Helalleşme” telaffuzunu geliştiriyor. Bunu Ak Parti’nin birinci çıkış atılımlarına benzetiyorum. Evet o da, örneğin bir Alevi olarak, örneğin “inanç özgürlüğü” taleplerine daima aralı durmuş bir partinin, CHP’nin Genel Lideri olarak, “başörtülülere yapılan haksızlıktan dolayı helalleşmek istediği”ni söz ediyor. Diyarbakır’a gidiyor, Kürt vatandaşların yaşadıklarından dolayı “Helallik” istiyor.
Bunun küçümsenmesini, yalnızca politik bir jest olarak görülmesini sağlıklı bulmuyorum. Kılıçdaroğlu bunu, evet, bir siyasetçi olarak hitap alanını genişletme fikriyle yapıyor olabilir fakat bir noktada da, kendi partisinin fikir – his yapısını değiştirme niyetiyle de yapıyor.
Ak Parti “Alevi ya da Kürt açılımı”nı kendi tabanına anlatma muhtaçlığı hissetmedi mi?
“Partili Cumhurbaşkanı” yaklaşımına ısrarla karşı çıktım ve daima yazdım, “Cumhurbaşkanı tüm toplumu kucaklamak üzere bir ön irade ile yola çıkmalı, bunda ısrar etmeli, bundan asla vazgeçmemeli ve bunu ihlal edecek hallere asla girmemeli.” Bu bahis ıskalandı maalesef. Sayın Cumhurbaşkanı kendi hitap alanını daralttı. Artık o alanı rakip ittifak ismine Kılıçdaroğlu doldurmaya çalışıyor. Evet yüze 50 artı 1’le iktidar oluyorsunuz lakin, derin bir misyon kaybı yaşıyorsunuz. Toplumun yüzde 49.9’unu kaybetmeyi istiyor muydunuz?
Bu mevzuyu yazmayı düşünürken, Genç Mecmuası’nin bu ayki kapak evrakı düştü önüme: “Din lisanı ergenlerde nasıl karşılık buluyor?” başlıklı bir belgeyi kapak yapmışlar. Mecmuanın yayın direktörü Süleyman Ragıp Yazıcılar, Hocaların, siyasetçilerin (siyasetçileri yazmış mı?) din eksenindeki telaffuz ve tutumlarının gençleri dine yaklaştırmadığını söz etmiş. Hocaların psikolojisini analiz etmeye çalışmış. Benimle paylaştığı bir yazısında ayrıyeten, birbiriyle epey farklı duruşlar sergileyen Hocaları “Erik dalı” türküsü eşliğinde oyun oynamaya, halay çekmeye davet etmiş. Çok değişik değil mi? Dilerim okunur Hocalar tarafınca.
Benim “Din lisanı kalp dili” ismiyle küçük bir kitabım var bu bahiste. “Kalp dili”ne daima fazlaca değer verdim.
Diyarbakır’da bir cinayete kurban giden Tahir Elçi’nin eşi Türkan Elçi, t24’e yazdığı yazıda “Savaşın acımasız enkazının altında kemiklerimizle birlikte faziletlerimizin de kaldığı”nı belirttikten daha sonra “enkazın küllerinden bir daha doğmanın önündeki pürüzün şiddet lisanı olduğunu” tabir ediyor.
“Giderlerse gitsinler” lisanı ortasında barındırdığı şiddet lisanı ve kibir sebebiyle kim söylerse söylesin yeterli bir lisan değil. Hele sayın Cumhurbaşkanı Yunanistan Başbakanı Mitçotakis ile kravatsız yemek masasına oturduktan, ya da İsrail Cumhurbaşkanı Herzog ile bile el sıkıştıktan daha sonra…
Artık kalbinize danışın, ne hissediyorsunuz?