TANER AY
Selcan Peksan’ın Everest Yayınları’ndan çıkan ‘Bitki Kökleri, İnsan Avı’ isimli şiir kitâbını okumamı bana muharrir ve editör dostum Göktürk Ömer Çakır tavsiye etmişti. Aldığım gün çabucak okumuş, şâirenin dizelerinin tesirinden birkaç gün kurtulamamıştım. KARAR okurları, ‘Bitki Kökleri, İnsan Avı’nı yıl sonunda bu sayfada yayınlanan ‘2021 Yılının En Güzelleri, Şiir’ değerlendirmesinde yılın en âlâ beş şiir kitâbından biri olarak değerlendirdiğimi anımsayacaklardır. ‘Bitki Kökleri, İnsan Avı’nın akabinde şâirenin baskısı bulunmayan birinci iki şiir kitâbını sahhaflarda ararken, Peksan, 160.Kilometre’den çıkan ‘Mağara Vardır’ı ve NOD’dan çıkan ‘İnsandan daha sonra’yı bana göndermek nezâketinde bulundu.
Peksan’ın ‘İnsandan daha sonra’daki Maya’ ve Tomur’ şiirlerine de bayıldım. Maya köpeği, Tomur ise Tedi mağazasındaki indirimden aldığı bir devetabanı. Peksan sanırım Kadıköyü’nden. Benim çocukluğumda ve gençliğimde, kedileri ve köpekleriyle, sinemalarıyla, tiyatrolarıyla ve çay bahçeleriyle pek güzeldi Kadıköyü; Kadıköyü demezdim, daima Kediköyü derdim, fakat yıllardır orası da bir ‘yaban yaşamı’. Beşerden artık iz yok. Bu hakikata rağmen, Maya ve Tomur yardımıyla Kadıköyü denen yabanda hayata tutunuyor Selcan, ‘Maya diyorum, / Sen olmasan ben bu kadar yaşayamazdım diyorum / Kuyruğumuzu sallıyor’; Tomur ise hayatına bir ‘orman’ yerleştiriyor. Aslında bir Tomur daha var, kardeşi. Onun doğumunu anımsıyor lakin, anılarında niçinse annesi yok. Tahminen de ‘anne baba onlar diğer aile’ olduğundandır.
20’NCİ YÜZ YIL KADAR ‘KARMAŞIK’ FİKİRLERDEN DOĞAN ŞİİRLER
Peksan’ın niyetleriyle Rus ruletine oturduğunda yazdığı şiirleri okuruna yosunlu ve kaygan bir kayada seksek oynatıyor. Bu yüzden de Peksan’ın okurları onun 20’nci yüzyıl kadar kadar karmaşık fikirlerinden doğuyor. Şifreli dizelerinde “Bizi ya 7 görüyordu ya da 14, 7 isek yanından geçerken 11 onu çiğniyordu” diye seslenen Kaya Çança’yla, humor duygusundaysa “aya baktım che faytondan indi / parktaydım / ırmaklar kuşlarla çiftleşti” diye yazan Nadir Sarıyatı’yla buluşur üzere oldum lakin, bu çağrışımlar Peksan’ın bir şâirin yahut bir şiir akımının mirasçısı olduğu manasına gelmiyor. Onun şiiri bütünüyle özgündür, Türk Şiiri için kendisine dökülecek ırmaklar çizececek yeni bir sestir. Sevdiği oğlana ‘Yani Mehmet, / ben seni Moda Meyhanesi’nde aramak zorunda mıyım?’ diye seslenirken ‘haydariyle humus ortası mektup’ olarak tanımladığı bir ilgideki bayan kimliğiyle dalga geçebiliyor. Fakat, onun şiirindeki bayan, oğlan nâza çekince de, abaza köyün dişi eşeği olmak istemiyor, ‘derin nefesler alsın Mehmet aslında / yağlık kızaklar üzerinden aşırtıp gemilerimi / ben senin boynundan içeri girmesini bilirdim de / haydi her neyse’ diyor ve ânında Mehmet’i sap heyetine göndermesini biliyor.
‘Bitki Kökleri, İnsan Avı’ndan Peksan’ın bununla birlikte İktisat Fakültesi’nde araştırma bakılırsavlisi olduğunu ve Diğer Yer topluluğunda bas gitar çaldığını öğrendim. Onun iktisat anlayışını öğrenmek için en kısa vakitte İmge Yayınları’ndan çıkan ‘Çalışmanın Evrimi ve İşin Sonu’nu okuyacağım. Beni bağışlasın, Öbür Yer’i hiç dinlemediğim için, müzikal beğenisi hakkında şimdilik bir şey diyemeyeceğim. Ama onun 2000 daha sonrasının en güzel ve en özgün birkaç şâirinden biri olduğunu söyleyebilirim. Peksan’ın ‘romantik’ niyetleri bize Bakünin’den eğiliyor, vücudu Madrid’de kalmış (‘altı üstü vurulmuştuk bir sokakta / o bir ucunda, ben bir ucunda’), rûhuysa Kadıköyü’nde dolaşan bir ‘zombi’. Tahminen de katili Tina Modotti’ydi, kim bilir. Lakin, bu ‘zombi rûh’, okuru her kimse, onu İlah ile ihtilal içinde bir yere sürüklüyor…
Selcan Peksan’ın Everest Yayınları’ndan çıkan ‘Bitki Kökleri, İnsan Avı’ isimli şiir kitâbını okumamı bana muharrir ve editör dostum Göktürk Ömer Çakır tavsiye etmişti. Aldığım gün çabucak okumuş, şâirenin dizelerinin tesirinden birkaç gün kurtulamamıştım. KARAR okurları, ‘Bitki Kökleri, İnsan Avı’nı yıl sonunda bu sayfada yayınlanan ‘2021 Yılının En Güzelleri, Şiir’ değerlendirmesinde yılın en âlâ beş şiir kitâbından biri olarak değerlendirdiğimi anımsayacaklardır. ‘Bitki Kökleri, İnsan Avı’nın akabinde şâirenin baskısı bulunmayan birinci iki şiir kitâbını sahhaflarda ararken, Peksan, 160.Kilometre’den çıkan ‘Mağara Vardır’ı ve NOD’dan çıkan ‘İnsandan daha sonra’yı bana göndermek nezâketinde bulundu.
Peksan’ın ‘İnsandan daha sonra’daki Maya’ ve Tomur’ şiirlerine de bayıldım. Maya köpeği, Tomur ise Tedi mağazasındaki indirimden aldığı bir devetabanı. Peksan sanırım Kadıköyü’nden. Benim çocukluğumda ve gençliğimde, kedileri ve köpekleriyle, sinemalarıyla, tiyatrolarıyla ve çay bahçeleriyle pek güzeldi Kadıköyü; Kadıköyü demezdim, daima Kediköyü derdim, fakat yıllardır orası da bir ‘yaban yaşamı’. Beşerden artık iz yok. Bu hakikata rağmen, Maya ve Tomur yardımıyla Kadıköyü denen yabanda hayata tutunuyor Selcan, ‘Maya diyorum, / Sen olmasan ben bu kadar yaşayamazdım diyorum / Kuyruğumuzu sallıyor’; Tomur ise hayatına bir ‘orman’ yerleştiriyor. Aslında bir Tomur daha var, kardeşi. Onun doğumunu anımsıyor lakin, anılarında niçinse annesi yok. Tahminen de ‘anne baba onlar diğer aile’ olduğundandır.
20’NCİ YÜZ YIL KADAR ‘KARMAŞIK’ FİKİRLERDEN DOĞAN ŞİİRLER
Peksan’ın niyetleriyle Rus ruletine oturduğunda yazdığı şiirleri okuruna yosunlu ve kaygan bir kayada seksek oynatıyor. Bu yüzden de Peksan’ın okurları onun 20’nci yüzyıl kadar kadar karmaşık fikirlerinden doğuyor. Şifreli dizelerinde “Bizi ya 7 görüyordu ya da 14, 7 isek yanından geçerken 11 onu çiğniyordu” diye seslenen Kaya Çança’yla, humor duygusundaysa “aya baktım che faytondan indi / parktaydım / ırmaklar kuşlarla çiftleşti” diye yazan Nadir Sarıyatı’yla buluşur üzere oldum lakin, bu çağrışımlar Peksan’ın bir şâirin yahut bir şiir akımının mirasçısı olduğu manasına gelmiyor. Onun şiiri bütünüyle özgündür, Türk Şiiri için kendisine dökülecek ırmaklar çizececek yeni bir sestir. Sevdiği oğlana ‘Yani Mehmet, / ben seni Moda Meyhanesi’nde aramak zorunda mıyım?’ diye seslenirken ‘haydariyle humus ortası mektup’ olarak tanımladığı bir ilgideki bayan kimliğiyle dalga geçebiliyor. Fakat, onun şiirindeki bayan, oğlan nâza çekince de, abaza köyün dişi eşeği olmak istemiyor, ‘derin nefesler alsın Mehmet aslında / yağlık kızaklar üzerinden aşırtıp gemilerimi / ben senin boynundan içeri girmesini bilirdim de / haydi her neyse’ diyor ve ânında Mehmet’i sap heyetine göndermesini biliyor.
‘Bitki Kökleri, İnsan Avı’ndan Peksan’ın bununla birlikte İktisat Fakültesi’nde araştırma bakılırsavlisi olduğunu ve Diğer Yer topluluğunda bas gitar çaldığını öğrendim. Onun iktisat anlayışını öğrenmek için en kısa vakitte İmge Yayınları’ndan çıkan ‘Çalışmanın Evrimi ve İşin Sonu’nu okuyacağım. Beni bağışlasın, Öbür Yer’i hiç dinlemediğim için, müzikal beğenisi hakkında şimdilik bir şey diyemeyeceğim. Ama onun 2000 daha sonrasının en güzel ve en özgün birkaç şâirinden biri olduğunu söyleyebilirim. Peksan’ın ‘romantik’ niyetleri bize Bakünin’den eğiliyor, vücudu Madrid’de kalmış (‘altı üstü vurulmuştuk bir sokakta / o bir ucunda, ben bir ucunda’), rûhuysa Kadıköyü’nde dolaşan bir ‘zombi’. Tahminen de katili Tina Modotti’ydi, kim bilir. Lakin, bu ‘zombi rûh’, okuru her kimse, onu İlah ile ihtilal içinde bir yere sürüklüyor…