Her sonbaharda kışa hazırlanırken klasik müziğin dehalarını dinleyip, mevsimlerin hüznünü derinden hissettiren şiirleri okumak ruhuma uygun geliyor. Bilhassa de Vivaldi’nin “Dört Mevsim”i ile büyük şairimiz Yahya Kemal’in “Sonbahar” ve “Mevsimler” şiirleriyle büyük denizlere açılmak kışa hazırlanmanın en hoş hali sanki…
Yahya Kemal’in şiirlerinde mevsimlerle ömür içinde kuvvetli bir bağ vardır. Şairin ‘Viranbağ’, ‘Şarkı’, ‘Ses’, ‘Vuslat’ isimli şiirleri aşkların mevsimi, ‘Yaz’, ‘Eylül Sonu’, ‘Bedri’ye Mısralar’, ‘Sonbahar’ ve ‘Mevsimler’ üzere şiirleri ise adeta gençliğin tekrar geri gelmeyecek günlerine veda dizeleri gibidir…
İnanıyorum ki Yahya Kemal’e şiirin uhrevi iklimini yaşarken, Vivaldi’nin mevsimlerine uğramak diğer bir hoşluğun şiirini yaşatacaktır.
örneğin bir Sonbahar ikindisinde “Dört Mevsim”in Sonbahar ve Kış kısımlarını dinlerken ormanda yürüyüşe çıkmış, ağaçların kollarından düşen turuncu sarımtırak yaprakların yüzünüze dokunduğunu hissedersiniz.
Yalnızca Vivaldi değil elbette Bach, Beethoven, Handel, Schubert, Rahmaninoff ve Chopin dinlemek de tıpkı çağlayandan aşağıya akan suyun o süper hoşluktaki kristal yolların yarattığı dinginliği hissetmek üzere bir şeydir…
Vivaldi ve Bach Barok devrin iki dehasıdır. Vivaldi adeta bir ırmak üzeredir, her daim yüreğinizi fethederek akar ve yaylıların hükümdarıdır. Bach ise bir okyanustur ve Klasik müziğin doruğudur.
Bilindiği üzere “Dört Mevsim” İtalyan bestekar Antonio Vivaldi tarafınca keman için bestelenmiş dört konçertodan oluşan bir yapıttır. Dört Mevsim, Vivaldi’nin en ünlü yapıtı olmakla birlikte, bununla birlikte Barok müzik ve klasik müzik repertuarının da en ünlü örneklerindendir.
Özgün içeriğe sahip konçertoların her biri, ismini aldığı mevsimin özelliklerini yansıtır. Örneğin “Kış”, yüksek perdeden notalarla çalındığı biçimde, “Yaz” kendisinin “Fırtına” olarak da isimlendirilen son kısmında adeta bir fırtınayı çağırır.
Vivaldi’nin “Kış”nın birinci kısmı, keman geçitleri olan pencerelere adeta ayaz desenler çizer. O denli ki orkestra sesinde, kış fotoğraflarında doğal bir drama var. Birinci kısmın melodisi dinleyicide nitekim bir kış teknesinin sudaki sesini duyumsatır. “Kış”nın ikinci kısmındaki kemanın nazik sesi, ısı, barış ve huzur atmosferini yaratır. “Kış”ın üçüncü kısımda ise dram vardır, fakat hem de bahar umudu vardır. özetlemek gerekirsesı umut, optimistlik ve bahar hasreti…
Kışın, gecelerimizi örten beyaz atlası ile tanışmamıza günler var, fakat Sonbahara Yahya Kemal’in ‘Sonbahar’ şiiriyle veda edebiliriz…
/Fani ömür biter, Bir uzun Sonbahar olur.
Yaprak, çiçek ve kuş dağılır, tarümar olur.
Mevsim boyunca kendini hissettirir veda;
Artık bu dağdağayla uğuldar deniz ve dağ.
Yazdan kalan ne var ise olurken haşır neşir.
Günler hazinleşir, geceler uhrevileşir;
Teşrinlerin bu hüznü geçer ta iliklere.
Anlar ki yolcu yol görünür selviliklere.
Dünyanın ufku gözlere gitgide tar olur.
Her gün sürüklenip yaşamak ruha bar olur.
İnsan duyar yerin lisana gelmiş sükutunu;
Bir diğer musikiye geçiş farz eder bunu.
Teslim olunca vadesi gelmiş zevaline,
Emsal cihana gelmedilk öncedenki haline.
Yaprak nasıl düşerse akıp kaybolan suya
Ruh o denli yollanır uyanılmaz bir uykuya:
Duymaz bu anda taş üzere kalbinde bir sızı;
Fark etmez anne-toprak mevt maceramızı./
Yahya Kemal’in şiirlerinde mevsimlerle ömür içinde kuvvetli bir bağ vardır. Şairin ‘Viranbağ’, ‘Şarkı’, ‘Ses’, ‘Vuslat’ isimli şiirleri aşkların mevsimi, ‘Yaz’, ‘Eylül Sonu’, ‘Bedri’ye Mısralar’, ‘Sonbahar’ ve ‘Mevsimler’ üzere şiirleri ise adeta gençliğin tekrar geri gelmeyecek günlerine veda dizeleri gibidir…
İnanıyorum ki Yahya Kemal’e şiirin uhrevi iklimini yaşarken, Vivaldi’nin mevsimlerine uğramak diğer bir hoşluğun şiirini yaşatacaktır.
örneğin bir Sonbahar ikindisinde “Dört Mevsim”in Sonbahar ve Kış kısımlarını dinlerken ormanda yürüyüşe çıkmış, ağaçların kollarından düşen turuncu sarımtırak yaprakların yüzünüze dokunduğunu hissedersiniz.
Yalnızca Vivaldi değil elbette Bach, Beethoven, Handel, Schubert, Rahmaninoff ve Chopin dinlemek de tıpkı çağlayandan aşağıya akan suyun o süper hoşluktaki kristal yolların yarattığı dinginliği hissetmek üzere bir şeydir…
Vivaldi ve Bach Barok devrin iki dehasıdır. Vivaldi adeta bir ırmak üzeredir, her daim yüreğinizi fethederek akar ve yaylıların hükümdarıdır. Bach ise bir okyanustur ve Klasik müziğin doruğudur.
Bilindiği üzere “Dört Mevsim” İtalyan bestekar Antonio Vivaldi tarafınca keman için bestelenmiş dört konçertodan oluşan bir yapıttır. Dört Mevsim, Vivaldi’nin en ünlü yapıtı olmakla birlikte, bununla birlikte Barok müzik ve klasik müzik repertuarının da en ünlü örneklerindendir.
Özgün içeriğe sahip konçertoların her biri, ismini aldığı mevsimin özelliklerini yansıtır. Örneğin “Kış”, yüksek perdeden notalarla çalındığı biçimde, “Yaz” kendisinin “Fırtına” olarak da isimlendirilen son kısmında adeta bir fırtınayı çağırır.
Vivaldi’nin “Kış”nın birinci kısmı, keman geçitleri olan pencerelere adeta ayaz desenler çizer. O denli ki orkestra sesinde, kış fotoğraflarında doğal bir drama var. Birinci kısmın melodisi dinleyicide nitekim bir kış teknesinin sudaki sesini duyumsatır. “Kış”nın ikinci kısmındaki kemanın nazik sesi, ısı, barış ve huzur atmosferini yaratır. “Kış”ın üçüncü kısımda ise dram vardır, fakat hem de bahar umudu vardır. özetlemek gerekirsesı umut, optimistlik ve bahar hasreti…
Kışın, gecelerimizi örten beyaz atlası ile tanışmamıza günler var, fakat Sonbahara Yahya Kemal’in ‘Sonbahar’ şiiriyle veda edebiliriz…
/Fani ömür biter, Bir uzun Sonbahar olur.
Yaprak, çiçek ve kuş dağılır, tarümar olur.
Mevsim boyunca kendini hissettirir veda;
Artık bu dağdağayla uğuldar deniz ve dağ.
Yazdan kalan ne var ise olurken haşır neşir.
Günler hazinleşir, geceler uhrevileşir;
Teşrinlerin bu hüznü geçer ta iliklere.
Anlar ki yolcu yol görünür selviliklere.
Dünyanın ufku gözlere gitgide tar olur.
Her gün sürüklenip yaşamak ruha bar olur.
İnsan duyar yerin lisana gelmiş sükutunu;
Bir diğer musikiye geçiş farz eder bunu.
Teslim olunca vadesi gelmiş zevaline,
Emsal cihana gelmedilk öncedenki haline.
Yaprak nasıl düşerse akıp kaybolan suya
Ruh o denli yollanır uyanılmaz bir uykuya:
Duymaz bu anda taş üzere kalbinde bir sızı;
Fark etmez anne-toprak mevt maceramızı./