Evet, ‘erkeklere küs beyaz bir ten’ üzerinden yazılmış lakin, ‘rûhen zenci’ olan bir bayanın şiiri…
TANER AY
Selcan Peksan’ın ‘Bitki Kökleri, İnsan Avı’nı okumamı bana müellif ve editör dostum Göktürk Ömer Çakır tavsiye etmişti. Peksan’ın kitabını fazlaca sevdiğimden, çabucak akabinde ‘Mağara Vardır’ı ve ‘İnsandan daha sonra’yı da okumuş ve KARAR gazetesinde onun şiiri hakkında yazmıştım (30 Ocak 2022). O yazıda, Peksan’ın, bütünüyle özgün bir ses bulunmasına rağmen, birtakım dizelerinde niçinse beni Kaya Çanca’ya ve Seçkin Sarıyatı’ya sürüklediğini belirtmiştim. Tuhaf bir tesadüf lakin, birebir duyguyu Dilek Kartal’ın İzdiham Yayınları’ndan çıkan ‘Taşı Kim Atacak’ı ile İz Yayıncılık’tan çıkan ‘Çifte Açmaz’ını okurken de yaşadım.
DİLEK KARTAL: HAKİKATİN ŞEFFAFLIĞININ PEŞİNDEKİ TELKÂRİ SANATKARI
Hakikatın şeffaflığı konusunda bir telkârî sanatkarının hassasiyetine sâhip Dilek Kartal. Selcan Peksan’ınki üzere Dilek Kartal’ınki de bir ‘düşünce şiiri’, ancak ikisi de yer yer fikirlerinden kaçıp, bir ‘şehir serserisi’ olabiliyorlar. Ben onların bu serseriliklerini ‘kara mizah’ ile tabir edişlerine bayıldım. Kartal’ın ‘Çifte Açmaz’daki ‘enucuz pirlanta.com’, ‘dırdır dilemma’ ve ‘eksik kalsın’, ‘Taşı Kim Atacak’taki ‘small is beatifull’ ve ‘panik atak’ bu biçimde şiirler. birebir vakitte, Peksan’ın fikirlerini zirveden tırnağa bir ‘kadın’ seslendirirken, Kartal’ın fikirlerinde âdeta bir ‘cinsiyet kargaşası’ ortaya çıkıyor. kimi vakit ‘kadın sesi’, kimi vakit de ‘erkek sesi’ olabiliyor itirazlarında. Bu yorumum asla bir aksiliğe işâret etmiyor, bilakis, değişen seslerin Kartal’ın şiirini çok zenginleştirip melezleştirdiğini düşünüyorum. Ayrıyeten, son senelerda, Kartal’ın şiirleri kadar politikleşmiş epeyce az şiir okudum. Onun şiirlerinde seyrettiğim vefatlar beni hayli üşüttü. Acı, hiçbir vakit, ‘keşke yaşasaydınız öğretmenim /sorardım; / hangi babanın pazusu / oğlunun tabutunu taşımaya kâfi, diye’ dizelerindeki kadar acı gelmemişti bana. Pekala, ‘sahi siz / allah’a sarılıp ağlamak istemediniz mi hiç?’ dizelerindeki acıyı nereye yazacağız? Dilek Kartal’ın kitaplarını okumamı bana tavsiye eden Saliha Sultan’a müteşekkirim.
AİLE DİRE: ERKEKLERİN HOYRAT RUHLARINDA BİR ‘RUTUBET LEKESİ’
Birebir günlerde, kırk yıllık dostum şâir Adnan Özer ise dikkatimi Naile Dire’nin İthaki Yayınları’ndan çıkan ‘Türbülans’ına çekmişti. Hiç kimse yanlış anlayıp da, cinsiyetler üzerinden yorum yapmasın; Naile Dire’nin şiiri düpedüz ‘düğmeleri iliklerinden çözülmüş’ bir bayan şiiri. Evet, ‘erkeklere küs beyaz bir ten’ üzerinden yazılmış ancak, ‘rûhen zenci’ olan bir hanımın şiiri. Peksan ve Kartal üzere niyetleriyle bize seksek oynatmıyor, yalnızca adamların karşısında daima infilak etmek isteğini lisana getiriyor. Ancak, isyana kükürtsüz bir kara barut ile kalkıştığından, onların ortasındaki faşizmi gebertemiyor, yalnızca adamların hoyrat rûhlarında bir ‘rutubet lekesi’ olarak kalıyor. Şiir de kimi vakit bu usul lekelerden doğmaz mı? Naile Dire, elbette epeyce uygun bir şâire, yazdıklarının bundan daha sonra sıkı bir takipçisi olacağım. Tek kaygım, onun daima Zebercet’in boğduğu hanımın sesi olmakta ısrâr etmesi ve buradan farklı bir ‘düşünce’ çıkaramadan tıkanıp kalmasıdır.
HASRET BAHADIR KARAOĞLU NE YAZIYOR?
Selcan Peksan, Dilek Kartal ve Naile Dire derken, aklıma bir orta Hasret Bahadır Karaoğlu geldi. yıllar evvel yasakmeyve’den ‘hafifçe’ isimli bir şiir kitabını okumuştum. Onun, ‘sıkı bir ruh hastasıyım / özgeçmişime bunu yazmalıyım’, ‘vasiyetimdir, / eski Türk sinemalarına gömün beni’ yahut ‘hayvanları severim, / bi orta başımda bit beslemiştim’ üzere nefis dizeleri vardı. Tıpkı yıl ortasında Yeni İnsan Yayınevi’nden çıkan ‘İstanbul Çözüldü’sünü ise bulamamıştım. İki kitap da 2017 yılında yayımlandığına göre, Karaoğlu beş yıldır ne yapıyor, bir yerlerde yazıyor mu, hayli merâk ediyorum…
TANER AY
Selcan Peksan’ın ‘Bitki Kökleri, İnsan Avı’nı okumamı bana müellif ve editör dostum Göktürk Ömer Çakır tavsiye etmişti. Peksan’ın kitabını fazlaca sevdiğimden, çabucak akabinde ‘Mağara Vardır’ı ve ‘İnsandan daha sonra’yı da okumuş ve KARAR gazetesinde onun şiiri hakkında yazmıştım (30 Ocak 2022). O yazıda, Peksan’ın, bütünüyle özgün bir ses bulunmasına rağmen, birtakım dizelerinde niçinse beni Kaya Çanca’ya ve Seçkin Sarıyatı’ya sürüklediğini belirtmiştim. Tuhaf bir tesadüf lakin, birebir duyguyu Dilek Kartal’ın İzdiham Yayınları’ndan çıkan ‘Taşı Kim Atacak’ı ile İz Yayıncılık’tan çıkan ‘Çifte Açmaz’ını okurken de yaşadım.
DİLEK KARTAL: HAKİKATİN ŞEFFAFLIĞININ PEŞİNDEKİ TELKÂRİ SANATKARI
Hakikatın şeffaflığı konusunda bir telkârî sanatkarının hassasiyetine sâhip Dilek Kartal. Selcan Peksan’ınki üzere Dilek Kartal’ınki de bir ‘düşünce şiiri’, ancak ikisi de yer yer fikirlerinden kaçıp, bir ‘şehir serserisi’ olabiliyorlar. Ben onların bu serseriliklerini ‘kara mizah’ ile tabir edişlerine bayıldım. Kartal’ın ‘Çifte Açmaz’daki ‘enucuz pirlanta.com’, ‘dırdır dilemma’ ve ‘eksik kalsın’, ‘Taşı Kim Atacak’taki ‘small is beatifull’ ve ‘panik atak’ bu biçimde şiirler. birebir vakitte, Peksan’ın fikirlerini zirveden tırnağa bir ‘kadın’ seslendirirken, Kartal’ın fikirlerinde âdeta bir ‘cinsiyet kargaşası’ ortaya çıkıyor. kimi vakit ‘kadın sesi’, kimi vakit de ‘erkek sesi’ olabiliyor itirazlarında. Bu yorumum asla bir aksiliğe işâret etmiyor, bilakis, değişen seslerin Kartal’ın şiirini çok zenginleştirip melezleştirdiğini düşünüyorum. Ayrıyeten, son senelerda, Kartal’ın şiirleri kadar politikleşmiş epeyce az şiir okudum. Onun şiirlerinde seyrettiğim vefatlar beni hayli üşüttü. Acı, hiçbir vakit, ‘keşke yaşasaydınız öğretmenim /sorardım; / hangi babanın pazusu / oğlunun tabutunu taşımaya kâfi, diye’ dizelerindeki kadar acı gelmemişti bana. Pekala, ‘sahi siz / allah’a sarılıp ağlamak istemediniz mi hiç?’ dizelerindeki acıyı nereye yazacağız? Dilek Kartal’ın kitaplarını okumamı bana tavsiye eden Saliha Sultan’a müteşekkirim.
AİLE DİRE: ERKEKLERİN HOYRAT RUHLARINDA BİR ‘RUTUBET LEKESİ’
Birebir günlerde, kırk yıllık dostum şâir Adnan Özer ise dikkatimi Naile Dire’nin İthaki Yayınları’ndan çıkan ‘Türbülans’ına çekmişti. Hiç kimse yanlış anlayıp da, cinsiyetler üzerinden yorum yapmasın; Naile Dire’nin şiiri düpedüz ‘düğmeleri iliklerinden çözülmüş’ bir bayan şiiri. Evet, ‘erkeklere küs beyaz bir ten’ üzerinden yazılmış ancak, ‘rûhen zenci’ olan bir hanımın şiiri. Peksan ve Kartal üzere niyetleriyle bize seksek oynatmıyor, yalnızca adamların karşısında daima infilak etmek isteğini lisana getiriyor. Ancak, isyana kükürtsüz bir kara barut ile kalkıştığından, onların ortasındaki faşizmi gebertemiyor, yalnızca adamların hoyrat rûhlarında bir ‘rutubet lekesi’ olarak kalıyor. Şiir de kimi vakit bu usul lekelerden doğmaz mı? Naile Dire, elbette epeyce uygun bir şâire, yazdıklarının bundan daha sonra sıkı bir takipçisi olacağım. Tek kaygım, onun daima Zebercet’in boğduğu hanımın sesi olmakta ısrâr etmesi ve buradan farklı bir ‘düşünce’ çıkaramadan tıkanıp kalmasıdır.
HASRET BAHADIR KARAOĞLU NE YAZIYOR?
Selcan Peksan, Dilek Kartal ve Naile Dire derken, aklıma bir orta Hasret Bahadır Karaoğlu geldi. yıllar evvel yasakmeyve’den ‘hafifçe’ isimli bir şiir kitabını okumuştum. Onun, ‘sıkı bir ruh hastasıyım / özgeçmişime bunu yazmalıyım’, ‘vasiyetimdir, / eski Türk sinemalarına gömün beni’ yahut ‘hayvanları severim, / bi orta başımda bit beslemiştim’ üzere nefis dizeleri vardı. Tıpkı yıl ortasında Yeni İnsan Yayınevi’nden çıkan ‘İstanbul Çözüldü’sünü ise bulamamıştım. İki kitap da 2017 yılında yayımlandığına göre, Karaoğlu beş yıldır ne yapıyor, bir yerlerde yazıyor mu, hayli merâk ediyorum…