TANER AY
Belmondo, Alain Delon ile Brigitte Bardot çocukluk ve gençlik arkadaşlarımızdı. Onlarla daima karanlık salonlarda buluşurduk. Fakat, yıllar, hazan yapraklarının savruluşu üzere bir bir gerimize düşerken, evvel o büyülü salonlarımız yok oldular. Sahi, Şaşkınbakkal’daki Atlantik’i, Küçükyalı’daki ’63’ü, Bostancı’daki Deniz’i yahut Kızıltoprak’taki Kent’i anımsayan kaç kişi kaldı? Onların yerlerine oldukcatan apartmanlar ve mağazalar konduruldu. Hepimiz, artık sıranın perdedeki arkadaşlarımıza geldiğinin farkındaydık lakin, Belmondo’yu duyana kadar da bunu kabullenmemiştik…
6 Eylül 2021’de yaşama veda eden Belmondo, Sicilya asıllı heykeltraş bir babanın ve dansçı bir annenin oğluydu. Ailenin dostları içinde Albert Camus de vardı. Bébel, kız kardeşi Muriél’in tersine, vereme yakalanana kadar sanatla hiç ilgilenmedi. Kalecilik ve boksörlük yaptı.
Hastalanıp futbolu ve boksu bırakmak zorunda kaldığındaysa, ezadan ruhundaki sanatçıyı keşfetti. Serseri Âşıklar’dan evvel on sinemada oynamıştı ancak, bu sefer Godard ona hayatı boyunca tekrar kurtulamayacağı Michel Poiccard kimliğini vermişti. Serseri Âşıklar’dan daha sonra kimi oynarsa oynasın, artık daima Michel Poiccard oluyordu. Şayet kırık burnunun câzibesi olmasaydı, eminim perdedeki bu kadar fazla Michael Poiccard’a tahammül edilemezdi.
Belmondo’nun cenaze merasimini televizyondan izlerken, aklım daima en sevdiğim Bébel sinemalarının hangileri olduğundaydı. Serseri Âşıklar’dan daha sonra aklıma birinci gelenler Rio Macerası, Şirin Haydut, Büyük Reis, Borsalino, Hırsızlar ve Bitmeyen Kin oldu. Biliyorum, kimileri da, “Peki ya, Çılgın Pierrot?” diyecek. Ancak, Godard’ın Çılgın Pierrot’sunu bir türlü sevemedim. Zira, başı sonu meçhul kaotik bir akışı vardı. Güya deher neysel bir sinema üzereydi; ‘pop art’ renklerine karşılıklarını Godard’dan öteki kimsenin bilemeyeceği sembolik manalar yüklenmiş, çizgi romandan fotoğraf sanatına ve sinema tarihinden müziğe kadar her alana saçma imajlar eşliğinde göndermeler yapılmıştı. Aklımda yalnızca Pierrot’nun yüzünü maviye boyadıktan daha sonra vücuduna sardığı dinamit lokumlarını patlatarak intihar ettiği sahne kaldı.
PARİZYEN SEBERG’İ EFSUNLAYAN KARAKTER
Sahi, bir de Michael Poiccard’ın perdedeki unutulmaz bayanları var. elbette birinci akla gelen Serseri Âşıklar’daki Patricia Franchini olacaktır. niçinsiz hüzünlere pek bayılan her Parizyen bayan üzere Patricia da biraz mecnun ve biraz yavaşça meşreptir. Bir oğlan çocuğununki üzere kısacık kesilmiş saçlar en çok ona yakışır. Champs-Élysées’ye çıktığında, şâyet üzerinde Levi’s 501 pantolon yoksa, içi boş bir şarap kadehine benzeyeceğini bilir. Ayaklarında Babet ayakkabılar şayet olmazsa, olmaz.
Sokaktaki tercihi, hem kaşmir üzere yumuşacık olacak ve birebir vakitte biraz transparan görünecek tişörtlerdir. Bunu da sokağa çıkarken sutyen takmadığı için ister. Konuttaki tercihiyse düğmelerinin hepsini ilikleyemeyeceği bol gömleklerdir. Erkeğini en çok bu kıyafetiyle tahrik eder.
Yatağa attığı adam Michael Poiccard üzere öpüşemiyorsa, sevişmenin onun için hiç bir manası yoktur. Yanılmadınız, Patricia Franchini, Jean Seberg’dir. Pekala ya, Catherine Deneuve’a ne denir?
Serseri Âşıklar’ın çift isimli Belmando’su nasıl Parizyen Jean Seberg’i efsunlamışsa, bir Truffaut klâsiği olan Evlenmekten Korkmuyorum’un çift isimli Catherine Deneuve’u da salak Lois Mahé’yi o denli efsunlayacaktır. Belmando’nun Lois Mahé’si biraz Michel Poiccard havalarındaydı lakin, bu serserinin Truffaut’nun idaresindeki Catherine Deneuveu’a iki numara küçük geleceği de muhakkaktı…
Belmondo, Alain Delon ile Brigitte Bardot çocukluk ve gençlik arkadaşlarımızdı. Onlarla daima karanlık salonlarda buluşurduk. Fakat, yıllar, hazan yapraklarının savruluşu üzere bir bir gerimize düşerken, evvel o büyülü salonlarımız yok oldular. Sahi, Şaşkınbakkal’daki Atlantik’i, Küçükyalı’daki ’63’ü, Bostancı’daki Deniz’i yahut Kızıltoprak’taki Kent’i anımsayan kaç kişi kaldı? Onların yerlerine oldukcatan apartmanlar ve mağazalar konduruldu. Hepimiz, artık sıranın perdedeki arkadaşlarımıza geldiğinin farkındaydık lakin, Belmondo’yu duyana kadar da bunu kabullenmemiştik…
6 Eylül 2021’de yaşama veda eden Belmondo, Sicilya asıllı heykeltraş bir babanın ve dansçı bir annenin oğluydu. Ailenin dostları içinde Albert Camus de vardı. Bébel, kız kardeşi Muriél’in tersine, vereme yakalanana kadar sanatla hiç ilgilenmedi. Kalecilik ve boksörlük yaptı.
Hastalanıp futbolu ve boksu bırakmak zorunda kaldığındaysa, ezadan ruhundaki sanatçıyı keşfetti. Serseri Âşıklar’dan evvel on sinemada oynamıştı ancak, bu sefer Godard ona hayatı boyunca tekrar kurtulamayacağı Michel Poiccard kimliğini vermişti. Serseri Âşıklar’dan daha sonra kimi oynarsa oynasın, artık daima Michel Poiccard oluyordu. Şayet kırık burnunun câzibesi olmasaydı, eminim perdedeki bu kadar fazla Michael Poiccard’a tahammül edilemezdi.
Belmondo’nun cenaze merasimini televizyondan izlerken, aklım daima en sevdiğim Bébel sinemalarının hangileri olduğundaydı. Serseri Âşıklar’dan daha sonra aklıma birinci gelenler Rio Macerası, Şirin Haydut, Büyük Reis, Borsalino, Hırsızlar ve Bitmeyen Kin oldu. Biliyorum, kimileri da, “Peki ya, Çılgın Pierrot?” diyecek. Ancak, Godard’ın Çılgın Pierrot’sunu bir türlü sevemedim. Zira, başı sonu meçhul kaotik bir akışı vardı. Güya deher neysel bir sinema üzereydi; ‘pop art’ renklerine karşılıklarını Godard’dan öteki kimsenin bilemeyeceği sembolik manalar yüklenmiş, çizgi romandan fotoğraf sanatına ve sinema tarihinden müziğe kadar her alana saçma imajlar eşliğinde göndermeler yapılmıştı. Aklımda yalnızca Pierrot’nun yüzünü maviye boyadıktan daha sonra vücuduna sardığı dinamit lokumlarını patlatarak intihar ettiği sahne kaldı.
PARİZYEN SEBERG’İ EFSUNLAYAN KARAKTER
Sahi, bir de Michael Poiccard’ın perdedeki unutulmaz bayanları var. elbette birinci akla gelen Serseri Âşıklar’daki Patricia Franchini olacaktır. niçinsiz hüzünlere pek bayılan her Parizyen bayan üzere Patricia da biraz mecnun ve biraz yavaşça meşreptir. Bir oğlan çocuğununki üzere kısacık kesilmiş saçlar en çok ona yakışır. Champs-Élysées’ye çıktığında, şâyet üzerinde Levi’s 501 pantolon yoksa, içi boş bir şarap kadehine benzeyeceğini bilir. Ayaklarında Babet ayakkabılar şayet olmazsa, olmaz.
Sokaktaki tercihi, hem kaşmir üzere yumuşacık olacak ve birebir vakitte biraz transparan görünecek tişörtlerdir. Bunu da sokağa çıkarken sutyen takmadığı için ister. Konuttaki tercihiyse düğmelerinin hepsini ilikleyemeyeceği bol gömleklerdir. Erkeğini en çok bu kıyafetiyle tahrik eder.
Yatağa attığı adam Michael Poiccard üzere öpüşemiyorsa, sevişmenin onun için hiç bir manası yoktur. Yanılmadınız, Patricia Franchini, Jean Seberg’dir. Pekala ya, Catherine Deneuve’a ne denir?
Serseri Âşıklar’ın çift isimli Belmando’su nasıl Parizyen Jean Seberg’i efsunlamışsa, bir Truffaut klâsiği olan Evlenmekten Korkmuyorum’un çift isimli Catherine Deneuve’u da salak Lois Mahé’yi o denli efsunlayacaktır. Belmando’nun Lois Mahé’si biraz Michel Poiccard havalarındaydı lakin, bu serserinin Truffaut’nun idaresindeki Catherine Deneuveu’a iki numara küçük geleceği de muhakkaktı…