BİLGEHAN UÇAK
DasDas’ın yeni oyunu Meczup Bayramı tiyatroseverlerle buluştu. DasDas’ın yeni yerinde izleme fırsatı bulduğum iki perdelik oyun, keyifli, güldüren, eğlendiren bir kabare. Mecnun Bayramı’nın müellifi Turgut Özakman. Özakman, hamaset romanları yazmadığı vakit daha kıymetli ve kalıcı eserler bırakabiliyor arkasında. Mecnun Bayramı’nı Devekuşu Kabare için yazmış. Devekuşu Kabare deyince de Metin Akpınar ve Zeki Alasya akla geliyor çabucak. DasDas’taki bu çağdaş versiyonun süpervizörü ise Metin Akpınar. bu biçimdece, geçmişle bugün içinde bir bağ kuruyor Mecnun Bayramı. Oyunu izlerken hem bugün var hem dün… Bence temel muvaffakiyet da bu sıkıntı işin altından kalkabilmek. Oyuncu performansları, müzikler, latifeler genel olarak hayli başarılıydı. Bilhassa Didem Balçın’ın sahnede ışıl ışıl parladığını söyleyebilirim.
Oyundaki ‘Galaksi Taksi’, sanırım izleyicilerin en güldüğü kısımdı. Mert Fırat’ın buradaki Karadenizli taksi durağı sahibi tiplemesi tek sözle süper. Her telefon çalışında yinelanan “Alo Galaksi Taksi, otomobil yok”, bir süre daha sonra daha söylenmeden izleyicilerin gülmesine yol açıyor. Bu oyundaki Mert Fırat, daha evvel ‘Batının Sonu’ oyununda izlediğim Mert Fırat’tan epey daha başarılıydı. Doktora gelen ‘Atilla Matilla’ karakteri de o denli. Atilla Matilla Beyefendi, olabilecek tahminen de en karikatür tiplemelerden biri. Lakin bu metnin içine fazlaca hoş yerleşiyor, oyunun bununla birlikte direktörü de olan Mert Fırat da hakkını veriyor. Atilla Matilla’nın karısını oynayan ve daima gülen Didem Balçın’ın performansı ise kusursuz. Doğal Galaksi Taksi durağına gelip taksi arayan başka karakterleri de yok sayamayız. Metnin samimiyeti, oyunculardan izleyiciye geçiyor, izleyiciden oyunculara. bu biçimdece de oyuncular dahil her insanın içten güldüğü, eğlendiği iki saatlik bir performans çıkıyor ortaya. Apartman idare toplantısı, tabip sahnesi… Daima sahneler değişiyor, müzikler söyleniyor, danslar ediliyor. Oyunun dinamizmi çok yüksek.
2022 yılında ‘Kabare’ üslubu tiyatro yapmak başlı başına büyük risk. Metne bakarsak, ‘tiyatro açmak, hele bir de kabare tiyatrosu yapmak’ esasen bir meczupluk. Metin Akpınar ile Mert Fırat baş başa verip nostaljik bir esintiye sahip lakin eski olmayan, çağdaş bir metin ortaya çıkarmışlar. Meczup Bayramı’nı izlerken salgınıydı, kriziydi, faturasıydı, yangınıydı, âfetiydi, siyasi kamplaşmasıydı derken bir türlü uzaklaşamadığımız gündemden kurtulup, küçük bir memnunluğu yakalayabilirsiniz. Hararetle tavsiye ediyorum. Oyunu, 3, 13 ve 24 Mart’ta izleyebilirsiniz.
ÇOK MÜTHİŞ ŞEY OLURKEN NASIL OLAĞAN KALABİLİRİZ?
Mecnun Bayramı oyunu, meczupluk kavramı üzerinden aktüel sıkıntıları eleştiren, “Kimin meczup?” olduğunu tartışan bir oyun. Oyunda, koşulların hepimizi bir ölçüde delirttiği de ortaya çıkıyor. Lakin bunu yaparken didaktizm batağına da düşmüyor hiç. Doğal ki ‘en gerçek meczuplar dünyayı yönetiyor’ (Oyunda söylenen bir replik bu). Hasta deyip bir yere kapattıklarımız ise zararsız meczuplar. Hatta bir adım daha ileri gidiyor oyun ve çok dehşetli şey yaşanırken nasıl ‘normal’ kalınabileceğini de sorguluyor. Aslında olağan olduğunu tez edenlerin meczup olduğunu söylüyor. Olağan ile olağandışı iç içe geçiyor, ortadaki sonlar kalkıyor. Bu ‘normal anormaller’ ile ‘anormal normallerin’ kimler olduğu da oyunun en başında konuşuluyor. Lakin hiç bir yanıt bulunamıyor.
DasDas’ın yeni oyunu Meczup Bayramı tiyatroseverlerle buluştu. DasDas’ın yeni yerinde izleme fırsatı bulduğum iki perdelik oyun, keyifli, güldüren, eğlendiren bir kabare. Mecnun Bayramı’nın müellifi Turgut Özakman. Özakman, hamaset romanları yazmadığı vakit daha kıymetli ve kalıcı eserler bırakabiliyor arkasında. Mecnun Bayramı’nı Devekuşu Kabare için yazmış. Devekuşu Kabare deyince de Metin Akpınar ve Zeki Alasya akla geliyor çabucak. DasDas’taki bu çağdaş versiyonun süpervizörü ise Metin Akpınar. bu biçimdece, geçmişle bugün içinde bir bağ kuruyor Mecnun Bayramı. Oyunu izlerken hem bugün var hem dün… Bence temel muvaffakiyet da bu sıkıntı işin altından kalkabilmek. Oyuncu performansları, müzikler, latifeler genel olarak hayli başarılıydı. Bilhassa Didem Balçın’ın sahnede ışıl ışıl parladığını söyleyebilirim.
Oyundaki ‘Galaksi Taksi’, sanırım izleyicilerin en güldüğü kısımdı. Mert Fırat’ın buradaki Karadenizli taksi durağı sahibi tiplemesi tek sözle süper. Her telefon çalışında yinelanan “Alo Galaksi Taksi, otomobil yok”, bir süre daha sonra daha söylenmeden izleyicilerin gülmesine yol açıyor. Bu oyundaki Mert Fırat, daha evvel ‘Batının Sonu’ oyununda izlediğim Mert Fırat’tan epey daha başarılıydı. Doktora gelen ‘Atilla Matilla’ karakteri de o denli. Atilla Matilla Beyefendi, olabilecek tahminen de en karikatür tiplemelerden biri. Lakin bu metnin içine fazlaca hoş yerleşiyor, oyunun bununla birlikte direktörü de olan Mert Fırat da hakkını veriyor. Atilla Matilla’nın karısını oynayan ve daima gülen Didem Balçın’ın performansı ise kusursuz. Doğal Galaksi Taksi durağına gelip taksi arayan başka karakterleri de yok sayamayız. Metnin samimiyeti, oyunculardan izleyiciye geçiyor, izleyiciden oyunculara. bu biçimdece de oyuncular dahil her insanın içten güldüğü, eğlendiği iki saatlik bir performans çıkıyor ortaya. Apartman idare toplantısı, tabip sahnesi… Daima sahneler değişiyor, müzikler söyleniyor, danslar ediliyor. Oyunun dinamizmi çok yüksek.
2022 yılında ‘Kabare’ üslubu tiyatro yapmak başlı başına büyük risk. Metne bakarsak, ‘tiyatro açmak, hele bir de kabare tiyatrosu yapmak’ esasen bir meczupluk. Metin Akpınar ile Mert Fırat baş başa verip nostaljik bir esintiye sahip lakin eski olmayan, çağdaş bir metin ortaya çıkarmışlar. Meczup Bayramı’nı izlerken salgınıydı, kriziydi, faturasıydı, yangınıydı, âfetiydi, siyasi kamplaşmasıydı derken bir türlü uzaklaşamadığımız gündemden kurtulup, küçük bir memnunluğu yakalayabilirsiniz. Hararetle tavsiye ediyorum. Oyunu, 3, 13 ve 24 Mart’ta izleyebilirsiniz.
ÇOK MÜTHİŞ ŞEY OLURKEN NASIL OLAĞAN KALABİLİRİZ?
Mecnun Bayramı oyunu, meczupluk kavramı üzerinden aktüel sıkıntıları eleştiren, “Kimin meczup?” olduğunu tartışan bir oyun. Oyunda, koşulların hepimizi bir ölçüde delirttiği de ortaya çıkıyor. Lakin bunu yaparken didaktizm batağına da düşmüyor hiç. Doğal ki ‘en gerçek meczuplar dünyayı yönetiyor’ (Oyunda söylenen bir replik bu). Hasta deyip bir yere kapattıklarımız ise zararsız meczuplar. Hatta bir adım daha ileri gidiyor oyun ve çok dehşetli şey yaşanırken nasıl ‘normal’ kalınabileceğini de sorguluyor. Aslında olağan olduğunu tez edenlerin meczup olduğunu söylüyor. Olağan ile olağandışı iç içe geçiyor, ortadaki sonlar kalkıyor. Bu ‘normal anormaller’ ile ‘anormal normallerin’ kimler olduğu da oyunun en başında konuşuluyor. Lakin hiç bir yanıt bulunamıyor.