SALİHA SULTAN
İstanbul Büyükşehir Belediyesi Kent Tiyatroları bu yıl birfazlaca yeni oyuna mesken sahipliği yapıyor. İhtimam Yula’nın yazıp yönettiği ‘Hayat Der Gülümserim’ uzun bir pandemi bekleyişinin akabinde nihayet izleyicisiyle buluştu.
Oyuncu Sema Keçik, 75 dakikalık tek kişilik performansı ile göz doldurduğu oyunda Virginia Woolf’un ‘Kendine İlişkin Bir Oda’sı misali, yerine AVM yapılmak üzere olan tiyatrosunda canlandırmak istediği birçok bayan rolleriyle ‘kendine ilişkin bir sahne’ hayali kuran bir bayan olarak sahnede.
Üsküdar Muhasipzade Celal Sahnesi’nde izlediğim performansı boyunca birtakım kimi ironik birtakım kimi delice kahkahaları eşliğinde oyunculuğundaki hüznü, aşkı, tutkusu, üzüntüsü, inancı ve sesi ile izleyiciyi büyülenen Keçik’in sahnedeki bu tek kişilik dansı, Türkiye’de bayanların 1980’lerden itibaren hayat sahnesinde kendilerine biçilen roller yerine artık kendi benimsedikleri kimliğe bürünme isteğinin adeta bir resmi geçidi gibi…
‘ARTIK BİRAZ DA BİZİMLE GURUR DUYUN’
Tiyatrosu yıkılmak üzere olan oyuncu da dahil 6 birbirinden renkli bayan portresinin sunulduğu oyunda Osmanlı devrinden bir bayan kıssası de var, imkansız bir aşkın peşinde yitip giden bir pavyon müzikçisinin dramı da. Karakterlerden birinin salonda ünlediği “Şimdiye kadar biroldukça şeyle gurur duydu bu memleket, artık biraz da bayanlarımızla gurur duyun” cümlesi ise müellif Yula’nın vermek istediği bildirinin özeti. Keçik’in oyun boyunca izleyicinin gözü önünde ustaca giyip çıkardığı kostümler eşliğindeki çırpınışlarına tiyatroya giren bir güvercinin kanat sesleri aralığında şahit olmak ise oldukça etkileyici. Bu atmosferde hissettiğimiz tam da bayan ruhunda yuva yapmış ‘bir güvercin tedirginliği’…
NİHAYETİNDE ‘HAYAT!’ DEYİP, GÜLÜMSEYİP GEÇMEMELİYDİK…
Oyun son ana kadar Keçik’in temposu hiç düşmeyen mükemmel performansıyla ilerliyor. Son sahnede ise Serkan Bacak tiyatroyu yıkıp yerine AVM yapmak isteyen müteahhit olarak sahnede uzunluk gösteriyor. Şahsen Bacak’ın ‘laz müteahhit’ performansını muazzam bulsam da, oyunun bu biçimde bir güldürü ögesi ile bitmesini garipsedim. Şahit olduğumuz onca ‘büyülü gerçeklik’ten daha sonra oyunun seyirciyi tavlaması kesin bir güldürü ile sonlanmasına gerek var mıydı, bilemedim. Bu son sahne bana bakılırsa, metnin ve Keçik’in performansının seyircide yarattığı duyguyu daha salondan çıkmadan hafifçeletiyor. Tam da eleştirdiğimiz günümüz sürat ve toplumsal medya çağıyla örtüşen bir son zira bu. Görür, şahit olur, hisseder, üzülür, kederlenir ve hatta öfkeleniriz. daha sonra sıradaki o komik görüntüyü açar, yani evet, ‘hayat der gülümser’ geçeriz. halbuki artık günümüzde ziyadesiyle şiddetle sarmalanan bayanların dramına karşı hayat deyip geçmemeye, en az bir laz müteahhit kadar inanmış ve adanmış bir biçimde bozuk nizamı bir daha inşa etmeye, odaklanmaya daha epeyce gereksinimimiz var. Yula, son sahnede bir daha de bunu düşündürmek istemiştir tahminen bize. Bu mevzuda sonucu kendiniz vermek için, oyunu 17-20 Kasım, 24-27 Kasım tarihleri içinde Gaziosmanpaşa Sahnesi’nde izleyebilirsiniz.
İSMİ BIR DEVRE VERILEN DE LÂLE DEĞIL MI?
Keçik oyunda birinci vakit içinderda eğlenceli bir Osmanlı bayanı olan ‘Lale Sultan’ı canlandırıyor. Yula’nın bayanların renkli kurdelalı, süslü yahut dar feraceler giymekten men edildiği bir periyot olduğu belirtilen bir periyoda ilişkin karakterinin, hanımın ismi olmadığı bir devire, Lale Devri’ne ismini verdiği ironisi usta bir mizahın eseri. Babasına inat mimar olup senelerca yurt haricinde yaşadıktan daha sonra vefat döşeğindeyken hesaplaşmak için meskenine dönen Roza karakteri ise bayanın siyasi uğraşını sahneye taşıyor. ‘Öteki kadın’ olarak sahnede arz-ı endam eden pavyon müzikçisi Şaheser, fedakarlıkla örülü aşk öyküsü bir yana, Keçik’in bu kısımda ustalıkla seslendirdiği ‘Bir ihtimal daha var’ müziği ile seyirciden en çok alkış alan karakter. Lakin beni oyunda en epeyce etkileyen karakter Yeşilçam sinemalarından fırlama bir ‘Şöför Nebahat’ tiplemesi olan sürücü Hatice Abla oldu diyebilirim. Bir Karadeniz bayanı olarak, muharrir Yula’nın bölgenin bayanlarının zorluklar karşısındaki direncini ve her şeye karşın kaybetmediği sevincini bu karakterle kusursuz bir biçimde ortaya koyduğunu söyleyebilirim. İki oğluna bakmak için taksi sürücüsü olan ve sonunda ömrünü vakfettiği çocuklarının bile ataerkil tenkidine maruz kalan bu karakterin kıssasını Keçik’in sahnede bütün bedeninden taşan Karadeniz motifleri eşliğinde dillendirmesi ise büyüleyici…
İstanbul Büyükşehir Belediyesi Kent Tiyatroları bu yıl birfazlaca yeni oyuna mesken sahipliği yapıyor. İhtimam Yula’nın yazıp yönettiği ‘Hayat Der Gülümserim’ uzun bir pandemi bekleyişinin akabinde nihayet izleyicisiyle buluştu.
Oyuncu Sema Keçik, 75 dakikalık tek kişilik performansı ile göz doldurduğu oyunda Virginia Woolf’un ‘Kendine İlişkin Bir Oda’sı misali, yerine AVM yapılmak üzere olan tiyatrosunda canlandırmak istediği birçok bayan rolleriyle ‘kendine ilişkin bir sahne’ hayali kuran bir bayan olarak sahnede.
Üsküdar Muhasipzade Celal Sahnesi’nde izlediğim performansı boyunca birtakım kimi ironik birtakım kimi delice kahkahaları eşliğinde oyunculuğundaki hüznü, aşkı, tutkusu, üzüntüsü, inancı ve sesi ile izleyiciyi büyülenen Keçik’in sahnedeki bu tek kişilik dansı, Türkiye’de bayanların 1980’lerden itibaren hayat sahnesinde kendilerine biçilen roller yerine artık kendi benimsedikleri kimliğe bürünme isteğinin adeta bir resmi geçidi gibi…
‘ARTIK BİRAZ DA BİZİMLE GURUR DUYUN’
Tiyatrosu yıkılmak üzere olan oyuncu da dahil 6 birbirinden renkli bayan portresinin sunulduğu oyunda Osmanlı devrinden bir bayan kıssası de var, imkansız bir aşkın peşinde yitip giden bir pavyon müzikçisinin dramı da. Karakterlerden birinin salonda ünlediği “Şimdiye kadar biroldukça şeyle gurur duydu bu memleket, artık biraz da bayanlarımızla gurur duyun” cümlesi ise müellif Yula’nın vermek istediği bildirinin özeti. Keçik’in oyun boyunca izleyicinin gözü önünde ustaca giyip çıkardığı kostümler eşliğindeki çırpınışlarına tiyatroya giren bir güvercinin kanat sesleri aralığında şahit olmak ise oldukça etkileyici. Bu atmosferde hissettiğimiz tam da bayan ruhunda yuva yapmış ‘bir güvercin tedirginliği’…
NİHAYETİNDE ‘HAYAT!’ DEYİP, GÜLÜMSEYİP GEÇMEMELİYDİK…
Oyun son ana kadar Keçik’in temposu hiç düşmeyen mükemmel performansıyla ilerliyor. Son sahnede ise Serkan Bacak tiyatroyu yıkıp yerine AVM yapmak isteyen müteahhit olarak sahnede uzunluk gösteriyor. Şahsen Bacak’ın ‘laz müteahhit’ performansını muazzam bulsam da, oyunun bu biçimde bir güldürü ögesi ile bitmesini garipsedim. Şahit olduğumuz onca ‘büyülü gerçeklik’ten daha sonra oyunun seyirciyi tavlaması kesin bir güldürü ile sonlanmasına gerek var mıydı, bilemedim. Bu son sahne bana bakılırsa, metnin ve Keçik’in performansının seyircide yarattığı duyguyu daha salondan çıkmadan hafifçeletiyor. Tam da eleştirdiğimiz günümüz sürat ve toplumsal medya çağıyla örtüşen bir son zira bu. Görür, şahit olur, hisseder, üzülür, kederlenir ve hatta öfkeleniriz. daha sonra sıradaki o komik görüntüyü açar, yani evet, ‘hayat der gülümser’ geçeriz. halbuki artık günümüzde ziyadesiyle şiddetle sarmalanan bayanların dramına karşı hayat deyip geçmemeye, en az bir laz müteahhit kadar inanmış ve adanmış bir biçimde bozuk nizamı bir daha inşa etmeye, odaklanmaya daha epeyce gereksinimimiz var. Yula, son sahnede bir daha de bunu düşündürmek istemiştir tahminen bize. Bu mevzuda sonucu kendiniz vermek için, oyunu 17-20 Kasım, 24-27 Kasım tarihleri içinde Gaziosmanpaşa Sahnesi’nde izleyebilirsiniz.
İSMİ BIR DEVRE VERILEN DE LÂLE DEĞIL MI?
Keçik oyunda birinci vakit içinderda eğlenceli bir Osmanlı bayanı olan ‘Lale Sultan’ı canlandırıyor. Yula’nın bayanların renkli kurdelalı, süslü yahut dar feraceler giymekten men edildiği bir periyot olduğu belirtilen bir periyoda ilişkin karakterinin, hanımın ismi olmadığı bir devire, Lale Devri’ne ismini verdiği ironisi usta bir mizahın eseri. Babasına inat mimar olup senelerca yurt haricinde yaşadıktan daha sonra vefat döşeğindeyken hesaplaşmak için meskenine dönen Roza karakteri ise bayanın siyasi uğraşını sahneye taşıyor. ‘Öteki kadın’ olarak sahnede arz-ı endam eden pavyon müzikçisi Şaheser, fedakarlıkla örülü aşk öyküsü bir yana, Keçik’in bu kısımda ustalıkla seslendirdiği ‘Bir ihtimal daha var’ müziği ile seyirciden en çok alkış alan karakter. Lakin beni oyunda en epeyce etkileyen karakter Yeşilçam sinemalarından fırlama bir ‘Şöför Nebahat’ tiplemesi olan sürücü Hatice Abla oldu diyebilirim. Bir Karadeniz bayanı olarak, muharrir Yula’nın bölgenin bayanlarının zorluklar karşısındaki direncini ve her şeye karşın kaybetmediği sevincini bu karakterle kusursuz bir biçimde ortaya koyduğunu söyleyebilirim. İki oğluna bakmak için taksi sürücüsü olan ve sonunda ömrünü vakfettiği çocuklarının bile ataerkil tenkidine maruz kalan bu karakterin kıssasını Keçik’in sahnede bütün bedeninden taşan Karadeniz motifleri eşliğinde dillendirmesi ise büyüleyici…