Klause
New member
Kisinin yasantisi boyunca münasebetlerinde kurduğu bağı, kurduğu irtibat formu, yakınlık kurabilip kuramayişi, ıçten olabilmesi ya da daima ara koyması…gibi ilgi çeşitleri onun daha bebekken bakım vereniyle kurduğu bağlanma biçiminden haber verir.
Bilhassa 0-2 yas devrinde muhtaçlığı olan yakınlığı bakım vereni tarafindan gideren çocuklarda inançlı bağlanma gerçekleşirken, gereğince görülmeyen gereksinimi karşılanmayan çocuklarda inançsız bağlanma, kacingan bağlanma oluşur.
Hatta o denli ki bugun anne çocuk içindeki bağlanmanin doğum öncesine kadar indiğini biliyoruz. Aile hamileliği öğrendiği andan itibaren bebeğin ne kadar istenen bir bebek olduğu, annenin gebeyken yaşadığı hisler, maruz kaldığı travmalar bebeği ta bu biçimdedan duygusal olarak etkilemeye başlar.
Dünyaya gelme seruveni başladığı andan itibaren annesinin kokusunu bilen ve onu başkalarından ayırabilen bebek, doğduğu andan itibaren annesinin gözlerinde bağ arar. Kendisini annesinden ayristiramaz, annesiyle duygusu ozdeşiktir.
Bebeğin inançlı bağlanabilmesi, anne çocuk içinde inançlı bir alakanın oluşabilmesi için birinci 1.5 yıl ebeveyni bebeğin tabiri caizse kölesi olmalidir. Ki bebek dünyanın inançlı bir yer olduğunu, gereksinim duyduğunda bakım vereninin daima yanında olacağına inansin.
bu vakitte gereksinimlerin anında giderilmesi kadar gereksinimlerin gerçek anlaşılması hakikat biçimde giderilmesi de değerlidir. Örneğin aciktigi için ağladığında altına yapmış zannedilip altı değiştirilen çocuğun sağ beyninden annenin sağ beynine senkronize biçimde gereksinimler algılanıp karsilanmadiginda bu bebeğin bağlanmasını zedeler. Gereksinimleri karsilanmadiginda kendi gereksinimlerinden epeyce annesinin-bakım vereninin gereksinimlerine odaklanmak zorunda kalır. Ve bu da onun kişiliğinde ömrü boyunca oburlarının gözlerinde onay aramasina, kendi gereksinimlerinden epeyce, diğerlerinin muhtaçlıklarını incelemesine yol açar. Ben ne istiyorum’u önemsemek yerine Onlar ne istiyor’u önemser. Yani annesiyle kurduğu bağın gözlükleriyle yorumlar hayatı boyunca tüm bağları bilinçdışı olarak…
Bir öbür açidan anlatırsak inançlı bağlanmış olan cocuklar annesi yanından uzaklastiginda ağlarken, geri geldiğinde sakinleşip yatışır, inançsız baglananlarda anne gittiğinde ağlayıp geri geldiğinde ise çocuk yatışmaz ağlamaya devam eder, guvenmez ebeveyni bir daha gidecek diye düşünür. Kaçınan bağlanmada ise bebek anne yanında olsa da olmasa da reaksiyon vermez. Zira tekraren münasebet kurma teşebbüsü sonuçsuz kalmış anneyle bağ kuramamıştır. Bu da ilerde şizoid dediğimiz kişiliği oluşturacaktır. Birinci hayal kırıklığı bebekken ebeveyni tarafınca gereğince görulmemekten kaynaklanir.
Baglanmanin hayat uzunluğu tesirleri hayli açıktır kişiliğimize ve bağ çeşitlerimize. ötürüsıyla terapilerde bağlanma çalıştığımızda oraları işlemleyip tamir ettiğimizde, yeni bir kendilik objesi olusturdugumuzda bir epey ilişkisel sorun çözülür…
Bilhassa 0-2 yas devrinde muhtaçlığı olan yakınlığı bakım vereni tarafindan gideren çocuklarda inançlı bağlanma gerçekleşirken, gereğince görülmeyen gereksinimi karşılanmayan çocuklarda inançsız bağlanma, kacingan bağlanma oluşur.
Hatta o denli ki bugun anne çocuk içindeki bağlanmanin doğum öncesine kadar indiğini biliyoruz. Aile hamileliği öğrendiği andan itibaren bebeğin ne kadar istenen bir bebek olduğu, annenin gebeyken yaşadığı hisler, maruz kaldığı travmalar bebeği ta bu biçimdedan duygusal olarak etkilemeye başlar.
Dünyaya gelme seruveni başladığı andan itibaren annesinin kokusunu bilen ve onu başkalarından ayırabilen bebek, doğduğu andan itibaren annesinin gözlerinde bağ arar. Kendisini annesinden ayristiramaz, annesiyle duygusu ozdeşiktir.
Bebeğin inançlı bağlanabilmesi, anne çocuk içinde inançlı bir alakanın oluşabilmesi için birinci 1.5 yıl ebeveyni bebeğin tabiri caizse kölesi olmalidir. Ki bebek dünyanın inançlı bir yer olduğunu, gereksinim duyduğunda bakım vereninin daima yanında olacağına inansin.
bu vakitte gereksinimlerin anında giderilmesi kadar gereksinimlerin gerçek anlaşılması hakikat biçimde giderilmesi de değerlidir. Örneğin aciktigi için ağladığında altına yapmış zannedilip altı değiştirilen çocuğun sağ beyninden annenin sağ beynine senkronize biçimde gereksinimler algılanıp karsilanmadiginda bu bebeğin bağlanmasını zedeler. Gereksinimleri karsilanmadiginda kendi gereksinimlerinden epeyce annesinin-bakım vereninin gereksinimlerine odaklanmak zorunda kalır. Ve bu da onun kişiliğinde ömrü boyunca oburlarının gözlerinde onay aramasina, kendi gereksinimlerinden epeyce, diğerlerinin muhtaçlıklarını incelemesine yol açar. Ben ne istiyorum’u önemsemek yerine Onlar ne istiyor’u önemser. Yani annesiyle kurduğu bağın gözlükleriyle yorumlar hayatı boyunca tüm bağları bilinçdışı olarak…
Bir öbür açidan anlatırsak inançlı bağlanmış olan cocuklar annesi yanından uzaklastiginda ağlarken, geri geldiğinde sakinleşip yatışır, inançsız baglananlarda anne gittiğinde ağlayıp geri geldiğinde ise çocuk yatışmaz ağlamaya devam eder, guvenmez ebeveyni bir daha gidecek diye düşünür. Kaçınan bağlanmada ise bebek anne yanında olsa da olmasa da reaksiyon vermez. Zira tekraren münasebet kurma teşebbüsü sonuçsuz kalmış anneyle bağ kuramamıştır. Bu da ilerde şizoid dediğimiz kişiliği oluşturacaktır. Birinci hayal kırıklığı bebekken ebeveyni tarafınca gereğince görulmemekten kaynaklanir.
Baglanmanin hayat uzunluğu tesirleri hayli açıktır kişiliğimize ve bağ çeşitlerimize. ötürüsıyla terapilerde bağlanma çalıştığımızda oraları işlemleyip tamir ettiğimizde, yeni bir kendilik objesi olusturdugumuzda bir epey ilişkisel sorun çözülür…